نوشته: میثم یعقوبی

در طول يك دهه گذشته، صنعت گردشگري جهان نسبت به ساير بخش‌هاي اقتصادي رشدي پیوسته و سريع داشته است. امروزه در بسياري از كشورهاي صنعتي و حتا در برخي كشورهاي در حال توسعه درآمدي كه از گردشگران داخلي و بين‌المللي به‌دست مي‌آيد، برابر يا بيش‌تر از درآمدهاي نفتي يا صنعت خودرو يا صنايع غذايي است. كسب درآمد از گردشگر آن‌چنان اهميتي در توليد ناخالص داخلي يافته كه كشورها با به‌وجود آوردن مكان‌هايي جذاب و ديدني سعي در جذب گردشگران دارند و تلاش مي‌كنند سهم بيش‌تري از مسافران بين‌المللي را به خود اختصاص دهند. همين رويكرد باعث شده در كشوري مثل امارات كه تا به حال رنگ برف را به‌خود نديده يكي از بزرگ‌ترين پيست‌هاي اسكي دنيا ایجاد شود تا سالانه ميزبان گردشگران بين‌المللي زيادي باشد.

در سال 2010، بيش از 900 ميليون گردشگر در دنيا از مكان‌هاي ديدني بازديد كردند. سهم ايران از اين تعداد گردشگر فقط حدود دو ميليون نفر (يعني 0.2 درصد از كل گردشگران) بود. اين در حاليست كه تركيه نزديك به سه درصد گردشگران سال 2010 را به خود اختصاص داده است. شرایط اقلیمی، طبیعی و زیست‌محیطی ایران،‌ به‌ويژه نیمه شمالی و غربی، وجوه مشترک بسیاري با ترکیه دارد.

از سويي ديگر بخش مرکزی، جنوبی و شرقی ايران نيز بسیار مشابه كشور كوچك امارات است. شايد جالب باشد كه بدانيد اين كشور كه وسعت آن تنها به اندازه يكي از استان‌هاي كوچك ايران است، در سال 2010، بيش از يك درصد گردشگران دنيا را جذب کرده است.

 اين مقايسه هر چند نشان‌دهنده وضعيت اسفبار صنعت گردشگري در كشورمان بوده و ما را ناخشنود مي‌كند اما، در عين حال فرصت‌هاي كسب درآمد در این صنعت را نيز به رخ می‌کشد.

در جدول زیر، سهم ده كشور اول دنیا در جذب گردشگر در سال 2010، نشان داده شده است. وقتي تركيه مي‌تواند هفتمين كشور در جذب گردشگر باشد، جايگاه 67ام براي ايران با اين همه جاذبه گردشگري تاريخي و طبيعي، جايگاه منصفانه‌اي به نظر نمي‌رسد.