در دهه 1970، کشورهای عضو شورای همکاری خلیج‌فارس (بحرین، کویت، عمان، قطر، عربستان‌سعودی، و امارات‌متحده‌عربی) به دلیل نداشتن آمادگی، مدیریت ثروت کلان خود را معمولاً در شکل اسناد خزانه‌داری آمریکا یا دلارهای اروپایی، به بانک‌های تجاری غرب به‌ویژه آمریکا و انگلیس می‌سپردند. در دوره کنونی، این کشورها به‌صورت راهبردی در انتخاب محل سرمایه‌گذاری های خود تصمیم می‌گیرند. آن‌ها استراتژی‌های بلندپروازانه‌ای برگزیده و افزون بر سرمایه‌گذاری‌های برون‌مرزی در شركت‌ها و بنگاه‌های غربی و آفریقایی و هندی، با گشاده‌دستی در آفرینش زیرساخت‌های اقتصادی در درون سرزمین‌هایشان اقدام می‌كنند.

 این‌گونه فعالیت‌ها شامل ایجاد مناطق آزاد برای برپایی بخش‌های صنعتی و خدماتی و تسهیلاتی هستند که موجب جلب سرمایه‌گذاران، نیروهای ماهر و خبره و گردشگران و جهانگردان می‌شوند. بنابه گفته راوی عبدلال، عایشه خان و تارون خانا، این حركت‌ها افزون بر تاثیر گسترده و درازمدت بر اقتصاد محلی، بر بازار منطقه نیز تاثیر فراوان خواهند داشت. آن‌ها بدین اشاره دارند كه کشورهای عضو شورای همکاری خلیج‌فارس بسی بیش از گذشته به مراكز و نظام‌های مالی جهانی نزدیك شده‌اند. آنان عقیده دارند راهبردهای نوین سرمایه‌گذاری كشورهای حاشیه خلیج‌فارس، بر آینده اقتصاد غرب اثر گذاشته و در بازار همسایگان، خاورمیانه و خودشان موجب تحولات چشم‌گیر خواهد شد