By Batia Wiesenfeld/ Gino Cattani[1]

نوشته: باتيا ويزنفلد و جينو کاتاني

دو دهه پيش، اليور استون فيلمي را کارگرداني کرد که صنعت مالي ايالات‌متحده را بابت طمع‌کاري متهم مي‌کرد. شخصيت بد فيلم، گوردون گکو، به ما مي‌گفت حرص و آز خوب است. قهرمان مرد فيلم، باد فاکس، خيلي دير فهميد که چنين نيست و هر دو به زندان رفتند.

عقايد درباره فيلم، متفاوت بود. البته نه به اين دليل که مردم آن را دوست نداشتند. خيلي هم دوست داشتند و حتا جايزه آکادمي هم برد. اما نگاه موعظه‌گر سينمايي استون با نگاه مردان تمام کوي‏و‏برزن‌هاي آمريکا فرق داشت. در نظر بانکداران موفق، بازرگانان و مديران صندوق‌هاي سرمايه‌گذاري تضميني[2]، گکو يک مدل نقش بود، در حالي که مالي‌چيان جاافتاده، او را کاريکاتوري بي‌خطر مي‌ديدند:«هيچ‌کس باور نمي‌کنه وال‌استريت به‌راستي اين‌جوري باشه.»