اکنون این جریان شروع به تغییر کرده است. در حوزه‌هایی از قبیل زیست‌شناسی تکاملی، روانشناسی، جامعه‌شناسی، علوم سیاسی و اقتصاد تجربی، پژوهشگران در حال یافتن شواهدی هستند که انسان‌ها نسبت به آن‌چه دیری می‌پنداشته‌ایم بیش‌تر اهل همکاری بوده و بسیار کم‌تر خودخواهانه رفتار می‌کنند.

 در واقع موفقیت‌های محصولات مبتنی بر همکاری از قیبل ویکیپدیا، کریگزلیست، فیس‌بوک و نرم‌افزار منبع‌باز،مبنای علمی دارد. ده‌ها مطالعه میدانی سیستم‌های همکاری بسیار موفقی را شناسایی کرده‌اند که اغلب پایدارتر از سیستم‌های مبتنی بر مشوق‌ها بودند. به‌علاوه، پژوهشگران شواهدی عصبی و شاید ژنتیک دال بر استعداد انسان در زمینه همکاری را یافته‌اند. ممکن است تکامل در واقع به نفع کسانی باشد که همکاری می‌کنند و نیز جوامعی که شامل چنین افرادی هستند.

 سازمان‌ها در موقعیت بهتری قرار می‌گیرند، اگر به جاي پنداشتن این‌که تنها برانگیزنده ما نفع شخصی است، کمکمان كنند مشارکت کنیم و باورهای سخاوتمندانه خود را دخالت دهیم. با تشويق به گفت‌وگو، تضمين این‌که ادعاهایمان در مورد اجتماع معتبر است، تقویت احساس همبستگی، انصاف‌داشتن و خوشایند انگيزه‌هاي ذاتي مردم بودن می‌توانیم سیستم‌هایی مبتنی بر همکاری را بسازیم.