نوشته لیندا گریتون

ترجمه دکتر محمدامین زهری

از آغاز همه‏ گیری کرونا، شرکت‏ ها با فناوری‏ های کار مجازی انطباق بیش‏تری پیدا کرده‏اند و کارکنان هم مزایای انعطاف‏ پذیری بیش‏تر در زمان و مکان انجام کار را حس می‏کنند. با دریافت امکانات این فناوری، بسیاری از رهبران از فرصتی که شاید در طول عمر یک‏بار پیش آید کار را با استفاده از مدلی ترکیبی بازتنظیم می‏کنند. برای موفقیت این گذار آن‏ها باید ترتیبات کاری ترکیبی را با تمرکز بر دغدغه‏ های انسانی در کنار الزامات سازمانی طراحی کنند. این‏کار مستلزم رویکرد شرکت‏ها به مساله از چهار منظر متفاوت است: 1) مشاغل و وظایف، 2) ترجیحات کارکنان، 3) پروژه‏ ها و جریان‏های کاری، 4) فراگیری و عدالت. رهبران همچنین باید ترتیبات جدید کاری را در دو محور زمان و مکان مفهوم‏ سازی کنند. میلیون‏ها نفر از شاغلین در سراسر جهان طی سال جاری به‏ طور ناگهانی از شرایط محدودیت مکانی (کار در دفاتر سازمان) به نامحدودی مکانی (کار در هر مکانی) چرخش کردند. کارکنان همچنین چرخش در محور زمانی هم چرخش از کار همزمان با دیگران از نه صبح تا پنج بعدازظهر به کار ناهمزمان در هر زمان ممکن را نیز تجربه کردند. اگر رهبران و مدیران بتوانند این گذار به مدل همه‏ جا، همه‏ وقت را باموفقیت انجام دهند، نتیجه زندگی‏های کاری هدفمندتر و بهره‏ ورتر خواهد بود.