سالانه گزارشات مختلفی در مورد سرانه مفید کار در کشور از سوی سازمان‏های ذیربط ارائه می‏شود. به‌طور مثال مرکز آمار ایران سرانه مفید کار در کشور را سالانه هشتصد ساعت، یعنی حدود دو ساعت در روز اعلام کرده است یا مرکز پژوهش‏های مجلس اعلام کرده در خوشبینانه‏ترین حالت، ساعات کار مفید در ایران در هر روز تا 2 ساعت است که میزان هفتگی آن به بیش‏تر از 11 ساعت نمی‏رسد. هر چند که اعداد و ارقام این گزارشات متفاوت است و گاهی مبنای محاسباتی آن‌ها نیز چندان مشخص نیست، اما همه گزارشات در این نکته مشترک هستند که سرانه کار مفید در سازمان‏های ایرانی نسبت به متوسط کشورهای توسعه‌یافته (سالانه حدود 1800 ساعت) بسیار پایین است. یکی از پیامدهای اساسی پایین بودن سرانه کار مفید، کاهش بهره‏وری در بنگاهای ایرانی است. پایین بودن سطح بهره‏وری در کشور همیشه مورد بحث بوده است. متخصصان و کارشناسان حوزه‏های مختلف تلاش کرده‏اند پایین بودن بهره‏وری در ایران را از منظر اقتصادی، جامعه‏شناسی، فرهنگ، مردم‌شناسی، حقوق و غیره آسیب‌شناسی کنند. بررسی ادبیات موضوع نشان می‏دهد، بهره‌وری و افزایش آن همیشه از موضوعات اساسی علم مدیریت و سازمان هم بوده است. تئوری‌های بسیاری در این خصوص ارائه شده است و در بسیاری از موارد درستی کیفی و کمی آن‌ها در سازمان‌های مختلف در کشورهای پیشرفته مورد سنجش قرار گرفته است. اما متاسفانه در کشور ما علیرغم وجود بستر تئوریک چندان در مقام عمل موفق به به‌کارگیری این نوع رویکردها و راهکارها نبوده‌ایم. از این رو در بخش با مدیران این شماره، نظر تعدادی از مدیران و صاحبنظران را جویا شدیم و از آن‌ها سوال کردیم «با توجه به تجربیات شما علل پایین بودن سرانه ساعات کار مفید و بهره‏وری در سازمان‏های ایرانی چیست؟ آیا علم مدیریت در این خصوص می‏تواند به کمک بنگاهای ایرانی بیاید؟ چگونه؟»