گروه محصولات

عنوان مقاله: وقت‌ نشناسی مزمن

گزيده مديريت 40

By Steven Berglas

نوشته: استيون برگلاس

ترجمه: مهندس فضل اله اميني

مدیرها كاركنان خود را چند جور دسته‌بندی می‌كنند. عده‌ای كاركنان را به دو دسته درونگرا و برونگرا تقسیم می‌كنند. عده‌ای آن‌ها را از نظر میزان پذیرش خطر یا رویگردانی از آن دسته‌بندی می‌كنند. اما اندك است شمار مدیرانی كه كاركنان را از حیث وقت‌شناسی و بهره‌گیری درست از زمان دسته‌بندی می‌كنند، در حالی كه اثر این نوع آدم‌ها بر بهره‌وری و سودآوری سازمان‌ها بسیار است. همه كسانی كه روزگاری مدیر آدم‌های وقت‌شناس بوده‌اند، خوب می‌دانند آدم‌های وقت‌نشناس (خواه امروزوفرداكن‌های حرفه‌ای و خواه كمال‌گراهایی كه كارها را زودتر از موعد تحویل می‌دهند) چه اثر بدی بر روحیه سازمان و عملیات آن می‌گذارند.

 وقت‌نشناسی تفاوت زیادی با مشكل رایج و شناخته‌شده مدیریت زمان دارد. خیلی از انسان‌ها می‌توانند با بهره‌گیری از تجربه‌های دیگران زندگی خود را به‌سامان كنند، اما آموزش مدیریت زمان اثر چندانی در اصلاح وقت‌نشناسی‌ها ندارد. علت بی‌اثربودن این آموزش‌ها آن است كه بی‌توجهی به زمان واقعی نتیجه یك كشمكش روانی است كه به‌سادگی با آموزش یا هنر مدیریت درمان نمی‌شود. در واقع، كشمكش این عده با زمان نیست، بلكه با اعتمادبه‌نفس شكننده خویش و ترس ناخودآگاه از ناقص و نامناسب به‌نظررسیدن است. به همین خاطر باید به جای آموزش شیوه ساماندهی كارهای روزانه به عامل نگرانی آن‌ها توجه كنیم.
انصراف از نظر