By Gianpiero Petriglieri/ Sally Maitlis
نوشته: جیان‏‌‌پیرو پتریگلیری و سالی‏‌‌ مایتلیس
ترجمه: دکتر شهلا برجعلی ‏‌‌لو

اندوه حاصل از یک فقدان عمیق یک تجربه انسانی جهانی است، اما هنوز فرهنگ سازمانی، اغلب نسبت‏‌‌ به افرادی‏‌‌که از این اندوه رنج می‏‌‌برند، نامهربان است. مدیران اکنون به‏‌‌خوبی از لزوم بزرگداشت تولد کارکنان خود آگاه هستند و حتی به‏‌‌خوبی مشکلات ناشی ‏‌‌از بیماری‏‌‌های کارکنان را مدیریت می‏‌‌کنند. اما وقتی نوبت‏‌‌ به مرگ می‏‌‌رسد، ساکت می‏‌‌نشینند و روی خود را برمی‏‌‌گردانند. رویکرد پیش‏‌‌فرض آن‏‌‌ها اغلب این است‏‌‌که باید محل کار را از ماتم دور نگه ‏‌‌دارند و کارکنان سوگوار را برای چند روز تنها بگذارند با این امید که در شرایطی مناسب به سرکار خود بازگردند.
این مقاله، در مورد این‏‌‌که چگونه می‏‌‌توان به‌شکلی انسانی به کارکنان سوگوار کمک کرد که به‏‌‌سطح بهره‏‌‌وری قبلی خود بازگردند، رهنمودهایی ‏ارائه‌‌ می‏‌‌دهد. فرایند اندوه‏‌‌وماتم افراد به‌ندرت به‏‌‌شکلی واضح‏‌‌ومشخص پیش می‏‌‌رود و مدیران باید مراحل مختلفی را که یک فرد سوگوار طی می‏‌‌کند درک کنند و موثرترین واکنش در هر مرحله را از خود نشان دهند. بلافاصله پس ‏‌‌از مرگ نزدیکان افراد، پذیرش این فقدان از سوی مدیر و عدم واگذاری کار و مسئولیت به افراد سوگوار، بهترین کاری است که یک مدیر ‏می‌تواند انجام دهد. پس ‏‌‌از بازگشت آن‏‌‌ها به ‏کار، مدیران باید نسبت به ‏‌‌عدم‌ثبات در عملکرد و نگرش‏‌‌ ‏آن‌ها بردبار باشند. پس ‏‌‌از این‏‌‌که آن‏‌‌ها سرانجام اندوه‏‌‌ و ماتم خود را پشت‏‌‌سر گذاشتند، مدیران باید از این فرصت برای رشد دوباره آن‏‌‌ها استفاده کنند.
مدیران در مواجهه مناسب با سوگ ‏‌‌و ماتم کارکنان می‏‌‌توانند به ‏‌‌عهد خود در مورد تلاش همیشگی برای بهترین استفاده از ظرفیت‏‌‌های کارکنان جامه‏‌‌عمل بپوشانند.