ترجمه: غزاله احمدزاده
شرکت‌ها به‌راستی با سرعت بیش‌تری شکست می‌خورند. چرایی در پی می‌آید.
این یکی از آمارهایی است که به‌طور مستمر در کنفرانس‌ها مطرح می‌شود: هشتاد درصد شرکت‌هایی که قبل از دهه 1980 وجود داشتند، دیگر وجود ندارند و احتمالا هفده درصد باقیمانده هم در طی پنج سال آینده وجود نخواهند داشت. ویجی گوینداراجان، استاد کالج دارتموث، آن‌قدر زیاد نمونه‌هایی از این دست را شنید که بالاخره تصمیم به استفاده از آن گرفت، گرچه نمی‌دانست آیا درست بود یا نه و اگر درست بود دلیلش چه بود. بنابراین، او و همکارش، آنوپ اسریواستاوا، تصمیم گرفتند نگاهی موشکافانه به طول عمر شرکتی اندازند.
محققان پیشین میزان ماندگاری شرکت‌های فهرست فورچون‌پانصد و اس.اند.پی‌پانصد را تحت بررسی قرار داده بودند، اما استادان دانشگاه دارتموث، شرکت‌های بیش‌تری شامل همه 29688 شرکت فعال در بازار بورس ایالات‌متحده از سال 1960 تا سال 2009 را در نظر گرفتند. (استدلال آن‌ها این بود که شرکت‌های فهرست فورچون‌پانصد و اس.اند.پی‌پانصد فقط شرکت‌های خیلی بزرگ را شامل می‌شوند که شاید به‌ویژه در مقابل ویرانسازی آسیب‌پذیر هستند.) آن‌ها شرکت‌ها را بر اساس زمان ورود به بورس به گروه‌های ده ساله تقسیم کردند و تعداد شرکت‌هایی را که در هر گروه بعد از گذشت پنج سال هنوز در قید حیات بودند مورد بررسی قرار دادند. این بررسی تایید کرد که ماندگاری در حال کاهش است: شرکت‌هایی که قبل از سال 1970 در بورس پذیرفته شده بودند، 92 درصد شانس ماندگاری در پنج سال آینده را دارا بودند اما شرکت‌هایی که بین سال‌های 2000 تا 2009 پذیرفته شده بودند فقط 63 درصد شانس داشتند حتا زمانی که محققین اثر سقوط شرکت‌های داتکام و «رکود بزرگ» را تعدیل کردند. محققین گروه مشاوره بوستون تحلیل مشابهی را در سال 2015 انجام داده بودند، اما گوینداراجان می‌گوید یافته‌های تحقیق جدید به‌طور نامحسوسی متفاوت هستند. گرچه هر دو تحقیق نشان دادند میزان مرگ شرکت‌ها روبه‌فزونی است، اما محققین کالج دارتموث نوع شرکت‌های تشدیدکننده این افزایش را تفکیک کردند. گوینداراجان می‌گوید: «این روند به‌خاطر احتمال فزاینده ورشکستگی شرکتی نیست که قبل از سال 1970 وارد بورس شده است: تا حد زیادی چون شرکت‌های تازه‌پذیرفته سریع‌تر در حال از بین رفتن هستند.» هم‌چنین تحقیق جدید تلاش می‌کند به سوال‌های مهم‌تر ناشی از این یافته پاسخ دهد: چرا این کسب‌وکارها شکست می‌خورند و چگونه مدیران می‌توانند از آن جلوگیری کنند؟