بر مبنای این تحقیق گسترده، کارول، روزنامه‌نگار و مویی، محقق شرکت مشاوره مدیریت و تکنولوژی دیاموند، هفت ندای فریبنده‌ای را شرح می‌دهند که باعث برخورد شرکت‌ها به صخره می‌شوند. یکی از آن‌ها، توهم هم‌افزایی است: امید واهی به هم‌افزایی‌های ناشی از ادغام که وجود خارجی ندارند. شرکت بیمه گروهی یونام، به‌دنبال کسب این هم‌افزایی‌ها بی‌خبرانه در پی ادغام با بیمه انفرادی پروویدنت برآمد. فرض این بود که این دو شرکت می‌توانند با روش فروش مشترک محصولات یک‌دیگر را بفروشند. بعد معلوم شد مدل‌های فروش و مشتریان آن‌ها کاملاً با یک‌دیگر فرق دارند. بازارهای جانبی واهی هم شرکت‌ها را از مسیر خارج می‌سازند. لِیدلاو، یک شرکت سرویس مدارس، این مسئله را پس از آن دریافت که میلیاردها دلار را بر سر ورود به کسب‌وکار آمبولانس هدر داد. این شرکت فکر می‌کرد تخصص تدارکاتی آن قابل‌انتقال است، اما فهمید کسب‌وکار آمبولانس از جنس حمل‌ونقل نیست، بلکه کسب‌وکاری در حوزه سلامت است که قوانین سخت‌گیرانه‌ای بر آن حاکم هستند و مهارت‌هایی می‌خواهد که لِیدلاو فاقد آن بود. مهندسی مالی پرخطا، پافشاری بر حرف خود، شرط‌بندی روی تکنولوژی نامناسب و شتاب برای یک‌پارچه‌سازی هم بسیار خطرناک هستند. برداشتن چندین هندوانه با یک‌ دست هم اقدام پرخطری است که نزولی جزئی در بازار می‌تواند به نابودی منجر شود.

 اگر مدیران این شرکت‌ها نگاهی دقیق‌تر به تاریخ می‌انداختند شاید می‌توانستند از میلیاردها دلار زیان جلوگیری کنند. اما حتی مجرب‌ترین تیم‌ها هم مستعد افتادن در این دام‌ها هستند. بهترین راه برای حفاظت از شرکت خود در مقابل این خطرات، نهادینه‌سازی یک فرایند رسمی بازنگری استراتژی با حضور «مخالف‌خوان‌هایی» است که نقشی در تدوین استراتژی ندارند. به عقیده نویسندگان، اعضای این گروه باید حق پرسیدن پرسش‌های دشوار را داشته باشند. آن‌ها هم‌چنین راهنماهایی برای تمرکز اعضای این گروه بر واقعیت‌ها، آزمودن فرضیه‌ها و آشکارساختن نقایص استراتژی (که می‌توانند منجر به خطاهای پرهزینه شوند) ارائه می‌دهند.