By Lynda Gratton/ Tamara J. Erickson
نوشته: ليندا گراتون و تامارا اريكسون
ترجمه: عاطفه پاشازاده
اجرای فعالیتهای پیچیده‌ای مثل تملكها یا بهرهبرداری از فناوری اطلاعات مستلزم دانشی گسترده است كه فقط تیمهای بزرگ، متنوع، مجازی و متشكل از متخصصین مجرب قادر به تامین آن هستند. نكته شگفت آن است كه همین ویژگیها همكاری تیمی را نیز كاهش میدهند. شركت باید در این شرایط چه كند؟
گراتون، استاد مدرسه بازرگانی لندن و اریكسون، رییس موسسه كنكورز، 55 تیم بزرگ را بررسی و آنهایی را شناسایی كردند كه با وجود پیچیدگی همكاری بالایی دارند. آن‌ها با بررسی فعل‌وانفعالات تیمها و محیط شركتهایی مثل بانك رویال‌اسكاتلند، نوكیا و ماریوت، هشت عامل موفقیت را شناسایی كردند: 1) روابط خاص كه پیوندهای بهیادماندنی و متمایزی بین كاركنان شركت بهوجود میآورد. 2) مدل همكاری بین مدیران كه به انتقال مفهوم همكاری به ردههای پایین كمك میكند. 3) ایجاد «فرهنگ هدیه» كه در آن مدیران بهجای فرهنگ سنتی انتقام‌جویی، هر روز كاركنان را آموزش میدهند. 4) آموزش مهارتهای ارتباطی مثل حلوفصل اختلافات و برقراری رابطه. 5) حس همانندی كه بخش منابع‌انسانی میتواند از طریق برگزاری فعالیتهای گروهی آن را ترغیب كند. 6) رهبری ماهرانه یا رهبرانی كه هم وظیفهمدار و هم رابطهمدارند. 7) كاربرد درست روابط موروثی از طریق قراردادن افرادی در تیم كه یكدیگر را میشناسند و بههم اعتماد دارند. 8) شفافیت نقش و ابهام وظیفه كه از طریق تعریف نقشهای هر فرد و آزادگذاشتن اعضا در انتخاب رویكرد به‌دست میآید.
چون تیمهای امروز بزرگتر شده و از بیست عضو به صد عضو رسیدهاند، روشهایی كه پیش‌تر كارایی داشتند، دیگر كاربرد ندارند. پیچیدگی جدید تیمها منجر به آن شده كه تقویت قابلیت سازمان در زمینه همکاری مستلزم ترکیب سرمایهگذاری بلندمدت و تصمیمات هوشمندانه مربوط به روش تشکیل تیم شود.