By Regina Dugan/ Kaigham Gabriel
نوشته: رجینا دوگان و کایگهام گابریل
ترجمه: محمدصادق شریفی راد
آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی پنتاگون بی‌تردید دارای پیشینه طولانی در نوآوری‌های بنیادی است. در طی بیش‌تر از پنجاه سال گذشته، دارپا تعداد بی‌نظیری از اکتشافات از جمله اینترنت، ماهواره‌های موقعیت‌یاب جهانی، تکنولوژی رادارگریز و ممس و کامپوزیت‌های کربن را تولید کرده است. پیشرفت‌های این آژانس در وسایل متعدد از گوشی‌های هوشمند گرفته تا تجهیزات ورزشی و اجزای مصنوعی بدن کاربرد داشته و نقشی کلیدی در تعداد زیادی از صنایع چندمیلیارددلاری بازی می‌کند.
مسئله‌ای که جذابیت و تاثیرگذاری این موفقیت‌ها را بالا می‌برد، چابکی (برنامه‌های آن تنها سه تا پنج سال به طول می‌انجامد) ، اندازه به‌نسبت کوچک (با 120 کارمند ثابت) و بودجه متوسط (سالیانه سه‌میلیارد دلار برای حدود دویست برنامه) است. با سرعت، راندمان و اثربخشی نامتعارف این سازمان، دارپا مدل «نیروهای ویژه» نوآوری را به‌وجود آورده است.
در این مقاله، دو رهبر قبلی دارپا که اکنون مدیران ارشد گروه تحقیقاتی در گوگل هستند به رمزگشایی مدل دارپا می‌پردازند و توضیح می‌دهند که چگونه این مدل را برای بخش خصوصی می‌توان به کار برد. این مدل سه جزء اساسی و تقویت‌کننده یک‌دیگر دارد:
اهداف جاه‌طلبانه. پروژه‌ها طراحی شده‌اند که مرزهای علم را جابه‌جا کرده تا مسائل حیاتی دنیای واقعی را حل کردهو یا موقعیت‌هایی جدید را خلق کنند.
تیم‌های پروژه موقت. دارپا با متخصصینی در کلاس جهانی از صنعت یا مراکز دانشگاهی برای کار روی پروژه‌ها به‌صورت کم‌وبیش کوتاه‌مدت قرارداد می بندد. این پروژه‌ها توسط یکصد مدیر فنی که برای مدتی ثابت استخدام شده‌اند هدایت و رهبری می‌شوند.
استقلال. دارپا این اجازه و اختیار را دارد که پروژه‌ها را خود انتخاب و انجام دهد. مدل دارپا مفروضات مربوط به چگونگی استخدام کارکنان، چگونگی مدیریت قراردادها و مالکیت معنوی را به‌چالش می‌کشد. این استقلال به دارپا امکان می‌دهد با سرعت حرکت کرده و ریسک‌های بزرگی کند و این باعث که بهترین‌ها و بااستعدادترین‌ها به این آژانس بپیوندند.