By Daniel Kahneman/ Andrew Rosenfield/ Linnea Gandhi/ Tom Blaser

نوشته: دانیل کانمن و اندرو روزنفیلد و لینیا گاندی و تام بلیزر

ترجمه: فریبا یاوری

سازمان‌ها انتظار دارند تصمیم‌های کارکنانشان هماهنگ باشد، ولی به انسان‌ها اعتباری نیست. هر فرد نسبت به دیگری داوری متفاوتی دارد، ‌حتا اگر در نقشی همسان باشند یا به‌فرض از روشی یکسان پیروی کنند. عوامل نامرتبطی چون حالت روحی یا اوضاع جوی ‌می‌توانند تصمیم‌های یک نفر را در هر موقعیتی تغییر دهند. این تغییرپذیری اتفاقی تصمیم‌ها نوسان نام دارد و به‌طور اعجاب‌آوری برای شرکت‌های ناآگاه از آن هزینه‌آور است. دانیل کانمن، برنده جایزه نوبل و استاد روانشناسی دانشگاه پرینستون، همراه با اندرو روزنفیلد، لینیا گاندی و تام بلیزر از گروه تی.جی.جی توضیح ‌می‌دهند که چگونه سازمان‌ها می‌توانند با داشتن واحدی با اعضای حرفه‌ای، مجموعه مشترکی موارد را ارزیابی کنند. تفاوت ارزیابی ‌آن‌ها نشاندهنده مقدار نوسان است. اگر مشکل جدی باشد، شرکت‌ها ‌می‌توانند اصلاحاتی انجام دهند که بنیادی‌ترین آن جایگزین‌کردن داوری انسانی با الگوریتم است. برخلاف افراد، الگوریتم پیوسته برای هر اطلاعات ورودی، خروجی یکسان ‌می‌دهد و تحقیقات نشان داده تصمیم‌ها و پیش‌بینی آن، اغلب درست‌تر از حرفه‌ای‌هاست. گرچه ساخت الگوریتم ممکن است مشکل به‌نظر آید، ولی نویسندگان توضیح ‌می‌دهند تنها با داشتن اطلاعات ورودی تعداد اندکی مورد و چند قاعده ساده ‌می‌توان به آن دست یافت. ولی اگر به‌کارگیری فرمول از نظر سیاسی یا عملیاتی امکان نداشت، شرکت‌ها ‌می‌توانند با استفاده از شیوه‌ها و روش‌هایی، کارکنان را راهنمایی کنند تا تصمیم‌های هماهنگ‌تری بگیرند.