By Patrick Chun/ John Coleman/ Nabil El-Hage
نوشته: پاتریک چان و جان کلمن و نبیل الحاج
ترجمه: دکتر عبدالرضا رضایی نژاد
در منطقه اقتصادی کره‌شمالی هزینه نیروی کار پایین و مزایای مشارکت بسیار بالا است. ولی بهای انسانی آن چیست؟
«مي‌دانيد كه اين كسب‌وكاري متعارف نيست...»
پارک جیهی، مدیرعامل شرکت سازنده بند ساعت تایم‌پیس و گروه کوچک تیم مدیریتی همراهش بادقت به سخنان راهنما گوش سپرده بودند که به معرفی مجتمع صنعتی كايسونگ کره‌جنوبی (كِي.آي.سي) در منطقه صنعتی کره‌شمالی سرگرم بود.
راهنما با اشاره به دسته‌های کارگری كه با لباس‌کارهای شیک از چند واحد کارخانه‌ای بیرون مي‌آمدند، چنین به لاف‌زنی ادامه داد: «مي‌بینید، فعالیت‌ها همه صنعتی و پیچیده هستند. این مجتمع شاهد زنده رفاهی است که کره‌جنوبی مي‌تواند در سایه همکاری با همسایه شمالی خود برای شهروندان هر دو کره بیافریند.»
پارک جیهی هم مانند دیگر شهروندان کره‌جنوبی بیش از اندازه بدبین بود. او نیز با هراس از حکومت کره‌شمالی بزرگ شده بود. ولی مي‌فهمید که در آغاز دهه 2000 چرا شرکت هیوندایی با برپایی شرکت آسان‌هیوندایی به ایجاد و گسترش كِي.آي.سي کمر همت بسته است. این مجتمع قرار بود تحت حمایت دولت‌های دو کره به هم‌زیستی و بهره‌مندی مشترک در هر دو سوی مرز کمک كند. به‌درستی نیز بزرگ‌ترین منطقه همکاری اقتصادی دو ملت به‌حساب مي‌آمد. تاکنون هم پای بیش از یکصد شرکت با هزاران نیروی کار را بدان‌جا باز کرده بود. در این مجتمع، جنوبی‌ها در نقش مدیریت و شمالی‌ها به عنوان نیروی کار ناماهر یا نیمه‌ماهر فعالیت مي‌کردند.