By Adrian J.Slywotzky/ John Drzik

نوشته: آدريان اسبلوتسكي و جان درزيك

ترجمه: دكتر حميدرضا فرتوك زاده و جواد وزيري

خزانه‌‌دارها و مدیران مالی ارشد شركت‌ها امروزه به‌خوبی می‌‌‌دانند چگونه بسیاری از ریسك‌ها را به‌صورت كمی شناسایی و مدیریت كنند. این ریسك‌ها شامل ریسك مالی (مانند نوسانات پولی)، حوادث (مانند انتشار مواد شیمیایی در محیط زیست) و ریسك‌های عملیاتی (مانند خرابی و نقص در سیستم كامپیوتر) است. برای مقابله با این ریسك‌‌‌ها، مدیران مالی از ابزارهایی مانند اقدامات تامینی، بیمه وسیستم‌‌‌‌‌های پشتیبان بهره می‌‌‌‌گیرند. حتی برخی از شركت‌‌‌‌ها اصل مدیریت ریسك واحد تجاری را برگزیده‌‌‌‌اند كه تكنیك‌‌‌‌های موجود مدیریت ریسك را در یك نگرش و رویكرد جامع در سطح سازمان یكپارچه می‌سازد. تهدیدات بزرگ‌تری تحت عنوان ریسك‌های راهبرد وجود دارند كه اغلب مدیران هنوز رویكردی نظام‌مند برای مقابله با آن‌ها ندارند. ریسك‌‌های راهبرد مجموعه‌‌‌ای از رویدادها و روند‌‌های بیرونی هستند كه می‌‌‌توانند شركت را از مسیر رشد باز دارند و از ارزش حقوق صاحبان سهام بكاهند.

ریسك‌‌‌‌های راهبردی از چالش‌‌های معمول نظیر ناكامی در تملك یك شركت یا عرضه یك محصول جدید فراتر هستند. یك تكنولوژی جدید ممكن است محصول شما را كاملاً از بازار كنار بزند؛ تغییرات تدریجی در بازار ممكن است یكی از نام‌های تجاری شما را آرام‌‌‌‌‌‌‌‌آ‌رام بی‌اثر كند؛ یا ممكن است تغییرات سریع در اولویت‌های مشتریان ناگهان صنعت شما را دچار تغییر و تحول سازد. نویسندگان مقاله معتقد هستند برای مقابله با این تهدیدات راهبردی و ادامه حیات سازمان باید آن‌ها را شناخت و در مقابلشان واكنش نشان داد.

در این مقاله روشی برای شناسایی و واكنش به تهدیدات راهبردی ارائه شده است. ریسك‌ها به هفت طبقه عمده (صنعت، تكنولوژی، نام‌تجاری، رقبا، مشتری، پروژه و ركود اقتصادی) تقسیم شده‌اند و یك مثال پرمخاطره و ویژه برای هر كدام از این طبقات ریسك ارائه شده است. نویسندگان هم‌چنین تدابیری برای مقابله با این تهدیدات ارائه كرده و توضیح می‌دهند چگونه برخی شركت‌ها (از جمله امریكن‌اكسپرس، كوچ و ایرلیكویید) توانسته‌اند با استفاده از این تدابیر تهدیدها را خنثی و در بسیاری از موارد حتی از آن‌ها بهره‌برداری كنند.