مغز از دو نوع سلول تشکیل شده است. نوع اول نورون‌ها یا سلول‌های عصبی هستند که در زمان جنینی تشکیل شده و پس از تولد بر مقدار آن‌ها افزوده نمی‌شود. اما فعالیت‌های ذهنی می‌تواند آن‌ها را پربارتر و حجیم‌تر کند. نوع دوم سلول‌های پشتیبان یا نوروگلیا هستند. نوروگلیا بافت پیوندی است که بافت عصبی را حمایت می‌کند و کار تغذیه و بازسازی اندامک‌های نورون‌ها را به عهده دارد و برخلاف نورون‌ها می‌توانند تا لحظه مرگ تکثیر شوند. با حجیم‌تر شدن نورون‌ها، تعداد سلول‌های پشتیبان زیاد شده و با افزایش آن‌ها، نورون‌ها قابلیت بیش‌تری پیدا می‌کنند. مثلاً مغز انیشتن علاوه بر چین‌وشکن‌های عمیقی که داشت حاوی سلول‌های حمایت‌گر بسیار زیادی نیز بود. مثال دیگر مغز راننده‌های کامیون یا تاکسی است. آن قسمت از مغز که مربوط به نقشه‌یابی فضایی است، در این افراد رشد بیش‌تری داشته و دارای سلول‌های حمایت‌گر بیش‌تری است.