همین‌طور که شرکت‌های نوپا به شرکت‌های بزرگ‌تر و بوروکراتیک‌تر تبدیل می‌شوند، احتمال ترجیح‌دادن نوآوری‌‌های ایمن و پله‌ای بر کارهای پرخطر و بالقوه شگرف افزایش می‌یابد.
رهبران، اغلب در پرداختن به این مساله، فرهنگ خود را به‌عنوان کلیدی برای هدایت نوآوری‌های افراطی معرفی می‌کنند. اما اهرم‌های ساختاری نیز می‌توانند با جلوگیری از تبدیل نوآوری‌های واقعی به نوآوری‌های پله‌ای به شرکت‌های در حال رشد کمک کنند. این اهرم‌ها شامل موارد زیر هستند: میزانی که جبران‌خدمت بازتابنده حاصل از پروژه‌ها در مقابل جایگاه سازمانی است؛ نسبت تناسب مهارت با پروژه (تناسب کارکنان با وظایفی که به ‌آن‌ها اختصاص داده شده) با بازده سیاست‌بازی (منافعی که از طریق شبکه‌سازی و سیاسی‌کاری به‌دست می‌آید)؛ حیطه مدیریت (تعداد زیردستان مستقیم هر رهبر)؛ و افزایش حقوق ارتقا (منفعت‌های مالی افزایش رتبه در سلسله‌مراتب).