By Diane Coutu
نوشته: دایان کوتو
ترجمه: محسن وارثی
اغلب ما سازمان‌هایی را كه در آنها به سر می‌برسم (مثل مدارس یا شركت‌ها) سازمان‌هایی یكپارچه و قابل‌پیش‌بینی تصور می‌كنیم كه ما را در معرض كارهای روزمره بی‌حس‌كننده قرار داده و از ما سازگاری عاری‌كننده از صفات انسانی طلب می‌كنند. اما بنا به گفته كارل ویك، استاد روانشناسی دانشگاه میشیگان و متخصص رفتار سازمانی، شركت‌ها از آن‌چه ما تصور می‌كنیم غیرقابل پیش‌بینی‌تر و زنده‌تر هستند. ویك معتقد است، مدیران می‌توانند از سازمان‌هایی كه تاب و طاقت رخدادهای غیرمنتظره در محل كار را ندارند (مانند نیروگاه‌های اتمی، ایستگاه‌های آتش‌نشانی یا بخش‌های فوریت پزشكی) چیزهای زیادی دربارة مدیریت بر این نوع رویدادها بیاموزند. ویك در این مصاحبه با دایان كوتو (ویراستار ارشد هاروارد بیزنس ریویو) ویژگی‌های این سازمان‌های دارای قابلیت اطمینان بالا را برمی‌شمرد و برای سایر سازمان‌ها، راه‌هایی پیشنهاد می‌كند كه بتوانند نظرات و شیوه‌های كار این سازمان‌ها را در محیط كار خود به‌اجرا گذارند.
تفاوت اصلی میان سازمان‌هایی كه قابلیت اطمینان آنها بالاست و سایر شركت‌ها، نگرانی و مراقبتی است كه افراد شاغل در اغلب این سازمان‌ها به كمك آن به علایم حتی بسیار ضعیف نزدیكی تغییر یا خطر واكنش نشان می‌دهند. برای مثال، ویك بررسی كرده است كه در یك نیروگاه اتمی، هنگامی كه یك سیستم خودكار طبق انتظار واكنش نشان نمی‌دهد، كاركنان بلافاصله صفحه دكمه‌ها و فرمان‌های سیستم را دوباره تنظیم می‌كنند. ویك این قضیه را با ناتوانی فورد در دهه 1970، در پی بردن به نشانه‌های ضعیفی در خصوص مشكلات مرگ‌آوری مقایسه می‌كند كه در طراحی باك‌های بنزین سواری پینتو وجود داشت.
سازمان‌های دارای قابلیت اطمینان بالا، پیوسته نسبت به توقف كار دل‌مشغولی دارند. آنها از طرح و نقشه كلی اجتناب می‌كنند و در عوض، به دنبال جزییاتی هستند كه ممكن است نادیده گرفته شده باشند. ویك می‌گوید، آنها از ساده كردن واقعیت پرهیز می‌كنند. در حقیقت، مدیران همه‌كاره با گسترش تجارب كاری و توسعه منابع خود می‌توانند از خطر فلج شدن توسط «رویدادهای كیهانی» بپرهیزند. رویدادهای كیهانی حوادثی هستند كه باعث می‌شوند مردم احساس كنند عالم كائنات، دیگر بر طریق نظم و منطق نمی‌چرخد.