By Robert Litan/Lisa Mitchell

نوشته: رابرت لیتان
ترجمه: عاطفه پاشازاده

حذف مانع صدور مجوز فناوری

اغلب، نوآوران دانشگاهی فناوری‌های جدیدی تولید می‌کنند که اگر در صنعت به مقیاس تجاری تولید شوند، قدرت حفظ رشد اقتصادی را دارند. چون دولت ایالات‌متحده تامین‌‌مالی اين تحقیقات را به‌عهده دارد (بیش‌تر 150‌میلیارد دلار بودجه تحقیق‌وتوسعه به دانشگاه‌ها اختصاص می‌یابد) شانس ورود آن‌ها به بازار و تولید ارزش برای جامعه بالاست. اما سازوکار غالب چندان هم کارایی ندارد. بیش‌تر نوآوری‌های دانشگاهی می‌توانند زودتر از الان وارد بازار شوند. کم‌وبیش مشکل مربوط به نهادهایی است که با هدف تسهیل تجاری‌سازی ایجاد شده‌اند. حدود سي سال قبل، کنگره انگیزه بزرگی برای دانشگاه‌ها ایجاد کرد تا تجاری‌سازی نوآوری‌های فدرال را بیش از گذشته دنبال کنند. کنگره قانون بای‌دول را تصویب و حقوق مالکیت معنوي را به آن‌ها واگذار کرد. آن انگیزش نتایج بلادرنگی داشت: كم‌وبيش همه دانشگاه‌های تحقیقاتی آمريكا یک دفتر صدور مجوز فناوری (تی.ال.او) برای سازمان‌دهی تجاری‌سازی و افزایش درآمد ناشی از آن‌ دارند. اعضای هیات‌علمی اختراعات خود را به تی.ال.او اعلام و مراحل صدور مجوز را از آن طریق دنبال مي‌کنند.

اما عملکرد تی.ال.او ضعیف و مثل دانشجویی است که می‌تواند نمره الف بگیرد، اما همیشه نمره ب می‌گیرد. برای مثال، بودجه موسسه‌های ملی بهداشت در این سال‌ها افزایش داشته و اکنون برابر با سي‌میلیارد دلار است، اما خروجی آن از نظر داروهای موردتایید اف.دی.ای در حال سقوط است. همان‌طور که وزارت نیرو ده‌ها میلیارد دلار صرف تحقیق‌وتوسعه می‌کند تا سوخت‌های ناشی از فسیل‌های کثیف را با منابع جایگزین عوض کند، بسيار مهم است از تكرار الگوی نومیدکننده تجاری‌سازی دارو در فناوری پاک جلوگيري شود.