By Julia Kirby
نوشته: جوليا كِربی
ترجمه: دكتر حسين سليمانی
كسل‌بریج و شركا، یك تولیدكننده پوشاك با كیفیت بالا و یك موسسه بریتانیایی با قدمت صدساله است. مقر اصلی آن هم‌چنان در لندن است، ولی اكثر واحدهای تولیدیش به كشورهای دیگر انتقال داده شده است. در حالی كه آخرین كارخانه داخلی این شركت در شرف تعطیلی است، مدیران شركت تلاش می‌كنند «بریتانیایی» بودن این مارك را حفظ كنند. چهار كارشناس نظرات خود را درباره این مطالعه موردكاوی خیالی عرضه كرده‌اند.
از نظر نایال فرگوسن تاریخ‌دان، تعطیلی كارخانه یك گام منطقی است. مردم بریتانیا پیش‌تر هم این مسیر را تجربه كرده‌اند و مصرف‌كنندگان خارجی محصولات بریتانیایی نیز همین‌طور. از دیدگاه وی، خطر واقعی برای این مارك، از دست دادن سابقه باكلاس آن است، نه هویت ملی آن.
گزارشگر مُد، دانا توماس، اظهار می‌دارد، وقتی مارك‌های تجملی بازار خود را به فراتر از عرصه ثروتمندان گسترش می‌دهند، خودشان را در برابر افت‌وخیزهای اقتصادی آسیب‌پذیر می‌كنند. از این رو، كاهش هزینه‌ها با انتقال مراكز تولیدی به كشورهای دیگر اجتناب‌ناپذیر است. بنابراین، انتظار می‌رود كسل‌بریج با رك‌گویی خاص بریتانیایی در این كار موفق شود. اگر این شركت به ریشه‌های بومی و تولید بین‌المللی خود تكیه كند، می‌تواند شهرتی فریبنده به‌عنوان یك مارك جهانی و به‌راستی نو به‌هم بزند.
دوو سیدمان، مدیرعامل ال.آر.ان، چگونگی رفتار كسل‌بریج را در زمینه انتقال تولید به خارج از كشور مورد بررسی قرار داده است. در دنیایی كه شهرت بیش از هر زمان دیگری اهمیت دارد، این شركت نباید در عملیات از رقبا جلو بیفتد. بلكه باید «رفتاری» فراتر از آن‌ها داشته باشد، یعنی به قول‌هایش عمل كند و بر اساس انضباط رفتار كند. سیدمان به این شركت توصیه می‌كند دوباره به ارزش‌های اصیلی كه آن را تا این‌جا رسانده‌اند، پی ببرد و به آن‌ها متعهد شود.
نویسنده و مشاور، جیل كوركیندیل، به داخل كسل‌بریج نگاه می‌كند و روی كاركنان آن تمركز می‌كند كه پس از تجدید ساختار، هم‌چنان در این شركت باقی خواهند ماند. او یك راهبرد مردم‌گرای اعتمادپرور را پیشنهاد می‌كند كه باید به وسیله مدیرعامل مدل‌سازی شود و باید بر پایه ارتباط مستقیم مدیریت و نیز پاسخ‌گیری و پاسخ‌دهی اصیل به عقاید كاركنان باشد.