نوشته آدام گرانت، فرانچسکا گینو و دیوید هوفمن
ترجمه: مهدی زارع
باور رايج که یک دهه پژوهش‌های آکادمیک نیز از آن پشتیبانی کرده‌اند این است که بهترین رهبران از بین افراد برون‌گرا ظهور مي‌کنند. این افراد که تعدادشان بیش‌تر بوده و روحیه برون‌گرا دارند به هنگام اتخاذ تصمیم در خصوص ترفیع و استخدام در اولویت قرار گرفته و سرپرستان و زیردستانشان آن‌ها را اثربخش‌تر می‌دانند. اما تحقیقات ما نشان داده که در برخی موارد ممکن است افراد درون‌گرا مدیران بهتری باشند.
شکی نیست که رهبران برون‌گرا نقاط قوت قابل‌توجهی دارند. اما ممکن است توجه‌ها را به‌خود جلب کرده و بحث را تحت کنترل خود درآورند. اغلب در محیط‌های پویا و غیرقابل‌پیش‌بینی و به‌خصوص زمانی که کارکنان فعال بوده و ایده‌هایي برای بهبود کسب‌وکار مطرح می‌کنند، رهبران درون‌گرا اثربخش‌تر هستند. این نوع رفتارها ممکن است موجب شوند رهبران برون‌گرا احساس تهدید کنند. در مقابل، رهبران درون‌گرا شنوندگان دقیق‌تری بوده و در برابر پیشنهادها، پذیرندگی بیش‌تری دارند و به همین علت در راهبری تیم‌هایی که در آن‌ها اظهار نظر به‌صراحت انجام می‌شود، اثربخشی‌شان بیش‌تر است.
[1] . آدام گرانت، استادیار دانشکده مدیریت وارتون دانشگاه پنسیلوانیا است. فرانچسکا گینو، استادیار دانشکده مدیریت دانشگاه هاروارد است. دیوید هوفمن استاد دانشکده مدیریت کنان‌فلاگر دانشگاه کارولیناي‌شمالی است.