مصاحبه با عليرضا حافظ مديرعامل انجمن حمايت از كودكان كار
تعداد دقيق آن‌ها را نمي‌دانيم. ثبت و ضبطي از حال و روز آن‌ها نداريم. اما آن‌ها را در گوشه‌وكنار مي‌بينيم، در خیابان‌ها، کارگاه‌ها، کوچه و بازار. به‌راستي كودكان كار در چه شرايطي زندگي مي‌كنند؟ كودكاني كه صبح‌ها به جاي رفتن به مدرسه و بازي با هم‌سالان خود به سر كارهاي نامناسب با سنشان مي‌روند. اغلب، در شرايط بسيار طاقت‌فرسا كار مي‌كنند و تقريبا در همه موارد، از حاصل كار خود بهره‌اي نمي‌برند. در مواجهه با آن‌ها به فكر فرو مي‌رويم كه درس و مشق آن‌ها چگونه است؟ سرگرمي و تفريح آن‌ها چيست و آينده آن‌ها چگونه رقم مي‌خورد؟
انجمنی با هدف حمايت از اين كودكان به وجود آمده است. طي سال‌ها اين انجمن توسعه يافته و هم‌اكنون تبديل به يك سازمان به‌نسبت بزرگ مردم‌نهاد با سه شعبه در تهران و بم شده است.
سازمان‌ها، هرچند غيرانتفاعي و خيريه، وقتي از حدي بزرگ‌تر و يا پيچيده‌تر مي‌شوند، ديگر مديريت آن‌ها با روش‌هاي سنتي ميسر نيست. بايد سراغ روش‌ها، مدل‌ها و ابزارهاي علمي موفق و تجربه‌شده در سازمان‌هاي مشابه رفت و الگوهاي مناسبي را استخراج و بهينه‌كاوي کرده و به اجرا درآورد. متاسفانه در كشور ما هنوز هيچ كار جدي و موثري در زمينه تئوري مديريت سازمان‌هاي مردم‌نهاد صورت نگرفته‌است.
در مصاحبه با مديرعامل «انجمن حمایت از كودكان كار»، نشريه گزيده مديريت بر آن است تا ضمن معرفي يك الگوي موفق در سازمان‌هاي مردم‌نهاد، خوانندگان را با مسائل و مشكلات ناشي از عدم وجود تئوري مديريت براي اين‌گونه سازمان‌ها آشنا سازد.