نوشته: دکتر محمد ابراهیم محجوب
چنان‌که تاکنون در سلسله مقالات مربوط به ریشه‌های تاریخی مدیریت ایرانی در مجله گزیده مدیریت نوشته‌ایم، هرم قدرت در ایران از نظر اجرایی چنان است که بی‌درنگ پس از پادشاه، که تا حدی جلوه نیمه‌‌خدایی و بری از مسئولیت دارد، قدرت به وزیر می‌رسد. در مقالاتی که در سالیان اخیر درباره جنبه‌های نظری و عملی مدیریت بلندپایه در تاریخ ایران، خاصه نهاد وزارت، در این مجله نوشته‌ایم، از شیوه مدیریت تنی چند از وزیران این کشور از جمله یحیی برمکی، خواجه نظام‌الملک توسی، خواجه رشیدالدین فضل‌اله همدانی، میرزا تقی‌خان امیرکبیر و میرزا حسین‌خان سپهسالار یاد کرده‌ایم. اما در میان تمامی وزیران تاریخ ایران که در بیرون از دایره خاندان سلطنتی فرمان‌دار و کارگزار بوده‌اند بزرگمهر وزیر انوشیروان جایگاه ویژه‌ای دارد از این جهت که دستاورد او جهان مدیریت و رهبری سیاسی و نظامی و اقتصادی را تحت‌تاثیر قرار داده است و این تاثیر تا به امروز ادامه داشته و هم‌چنان رو به گسترش است.