پیشرفت فرایندی پویاست که نیازمند تغییر وتحولات دائمی است؛ اما هر تغییر وتحولی همیشه باعث پیشرفت نمی‏شود وگاهی باعث مخاطرات،آسیب‏ها و مشکلات جدی می‏‏شود. اطمینان از اینکه هر تحول چشمگیر منجر به پیشرفت شود یکی از مهم‏ترین چالش‏های انسان‏ها وسازمان‏هاست. دکتر گلدرت[2] در سال 1986 با انتشار کتاب THE GOAL به این نکته اشاره کرد که هدف واقعی هر سازمان، فقط کسب درآمد وپول سازی در حال وآینده نیست، بلکه آمادگی برای پیشرفت دائمی جهت دستیابی به رشد پایدار است.

فرایند بهبود دائمی نه تنها نیازمند تمرکز کافی جهت شناسائی آنچه باید تحول یابد و نیابداست بلکه خواستار یک سیستم پشتیبان تصمیم‏گیری و بازخورد سریع و قابل اطمینان است تا بتواند مغایرت‏ها و انحراف‏ها را شناسايی کند. شاید مهم‏تر از همه این‏ها برای هر گونه تحول اساسی لازم است تا تغییر نگرش و نظام فکری جدید و متفاوتی نسبت به بهبود و پیشرفت در تمامی سطوح سازمان جاری شود.

«مدیریت در محدودیت» و «مدیریت محدودیت» بخش مهمی از مدیریت زندگی وکسب و کار است که کمتر به آن توجه شده است و چنانچه ابعاد و ارکان مدیریت در محدودیت را بشناسیم، شرایط مناسب‏تری برای تحول و بهپويی دائمی فراهم می‏شود.