By Adam Waytz
نوشته: آدام واتز
ترجمه: حامد حسینی نژاد
همدلی این روزها بهعنوان مفهومی فراگیر و مهارت حیاتی رهبری مطرح است. این مهارت به فرد کمک میکند بتواند روی دیگر افراد سازمان تاثیرگذار باشد، دغدغههای ذینفعان را پیشبینی کند، در رسانههای اجتماعی بهخوبی پاسخگوی افراد باشد و حتا بتواند جلسات بهتری برگزار کند. اما همدلیْ محدودیتهایی نیز دارد. همدلی فشار زیادی، چه از نظر ذهنی و چه از نظر احساسی، به ما تحمیل میکند و در برخی موارد به قضاوت اخلاقی ما آسیب میزند. از سوی دیگر، هرچه ما همدلی بیشتری با یک فرد یا گروه خاص بهخرج دهیم، ناگزیر میزان کمتری از آن نصیب سایر افراد خواهد شد. در نهایت همْ افراط در این موضوع تاثیر منفی روی عملکرد فرد و سازمان خواهد گذاشت. مدیران با بهرهگیری از چند استراتژی ساده میتوانند ضمن بهرهمندی از مزایای همدلی، از مضرات احتمالی آن پیشگیری کنند. در وهله نخست، میتوانند از نیروهای خود بخواهند به جای همدلی با همه و همیشهْ توجه خود را معطوف به گروه خاصی از ذینفعان کنند. بهعنوان راهحل دوم، باید به نیروهای خود کمک کنند نیازهای افراد را بهگونهای برآورده کنند که همراستا با نیازهای خودشان باشد تا از این طریق از اتمام انرژی خود به هنگام همدلی جلوگیری کنند. دستآخر همْ هر از چند گاهی زمانی را برای فاصله گرفتن از دیگران و تمرکز بر نیازهای شخصی خود در نظر بگیرند تا از این طریق بتوانند توان همدلی خود را بازسازی کنند.