By K. Anders Ericsson/ Michael J. Prietula/Edward T. CokelyBy K. Anders Ericsson/ Michael J. Prietula/Edward T. Cokely
نوشته: اندرس اريكسون، مايكل پريتولا و ادوارد كاكلی
ترجمه: دکتر مریم شریفیان ثانی
قصه‌های عامه‌پسند به ما می‌گویند نبوغ ذاتی است، نه اکتسابی. از سوی دیگر، پژوهش‌های علمی آشکار می‌سازند که تخصص واقعی اساساً حاصل سال‌ها تمرین شدید و مربی‌گری متعهدانه است. تمرین عادی کافی نیست: برای رسیدن به سطوح برتر عملکرد، باید به‌طور مداوم خود را به فراسوی توانایی‌ها و کار‌هایی پیش ببرید که انجام آن‌ها نیازمند هیچ تلاش اضافی از طرف شما نیست. در همه زمینه‌ها، چنین شیوه‌ای کلید تبدیل‌شدن به یك متخصص از جمله مدیریت و رهبری است.
این‌ها نتایجی است که توسط اریکسون، استاد روان‌شناسی دانشگاه ایالتی فلوریدا؛ پریتولا، استادی از مدرسه بازرگانی گویزتا و کاکلی، پژوهشگری در موسسه توسعه انسانی ماکس‌پلانک به‌دست آمده است. آن‌ها با کمک یک‌دیگر روی داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط بیش از صد دانشمند در مورد رفتار متخصصان مطالعه کرده‌اند. آن‌چه همواره مایه تمایز جراحان، شطرنج‌بازان، نویسندگان، ورزشکاران، پیانیست‌ها و سایر متخصصان سرآمد می‌شود، رفتار پرداختن به تمرین «آگاهانه» است: تمرکز پیگیر و مداوم روی وظایفی که پیش‌تر از عهده انجام آن‌ها برنمی‌آمدند. متخصصان به‌طور مستمر اشتباهات خود را تحلیل می‌کنند، تکنیک‌های خود را تغییر می‌دهند و در راه اصلاح اشتباه‌های خود سخت می‌کوشند.
حتی خصلت‌هایی هم‌چون کاریزما (جذبه) هم می‌توانند با استفاده از این شیوه پرورش یابند. نویسندگان مقاله با همکاری یک مدرسه تئاتر، مجموعه‌ای از تمرینات نمایشی را برای مدیران ابداع کرده‌اند که به‌طرز چشمگیری قدرت جذبه و متقاعدسازی مدیران را تقویت می‌كند. به وسیله تمرین آگاهانه، رهبران می‌توانند حمایت کارکنان، همتایان یا هیات‌مدیره خود را جلب كنند.
سفر به عملکرد برتر و سرآمد، کار آدم‌های بی‌حوصله و بزدل نیست. این سفر حداقل یک دهه به‌طول می‌انجامد و نیاز به راهنمایی معلمی متخصص دارد تا بازخوردی سخت‌گیرانه و اغلب تلخ را در اختیار آموزش‌گیرنده قرار دهد. این کار هم‌چنین مستلزم آن است که متخصصان آینده، «مربی درونی» خود را پرورش دهند و سرانجام هدایتگر پیشرفت خود باشند.