ترجمه: سعیده رجائی هرندی
تنوع را می‌توان بر اساس گروهی از ابعاد (قومیت، جنسیت، مهارتها و غیره) اندازه‌گیری کرد. یک گروه ممکن است در یک یا چند بعد متفاوت و در سایر ابعاد همگن باشد. اما مردم به‌راستی در تشخیص این ظرافت بد هستند. اگر یک گروه به‌هیچ‌وجه متنوع نیست، یک نقص در فرایند شناختی ما می‌تواند منجر به درک آن به‌عنوان متنوع از هر جهت شود: انحرافی که ممکن است به توضیح دلیل چالش‌برانگیز ماندن پذیرش برای بسیاری از شرکت‌ها کمک کند. این نتیجه‌گیری پژوهشگران دانشگاه استنفورد است که چندین آزمایش برای ارزیابی درک افراد از تنوع انجام دادند. در یک آزمایش، شرکت‌کنندگان به چهره چندین گروه نگاه کردند؛ دوسوم تمام گروه‌ها مرد و برخی از لحاظ نژادی متفاوت بودند. هنگامی که درمورد سطح تنوع جنسیتی سوال شد، احتمال زیادی وجود داشت که افراد گروه‌هایی با تنوع نژادی را به‌عنوان دارای تنوع جنسیتی بیش‌تر گزارش کنند. در آزمایش دیگر، احتمال زیادی وجود داشت گروه‌هایی که پیراهن‌هایی با رنگ‌های متفاوت پوشیده بودند، در حالی که یک وظیفه را انجام می‌دادند، بعدا بگویند تیم آن‌ها نسبت به گروهی که پیراهن با رنگ مشابه پوشیده بودند، از نظر جنسیتی متنوع‌تر است، گرچه تمام گروه‌ها ترکیب یکسانی از مردان و زنان داشتند. این تاثیر در ازای نشانگرهای تنوع نامشخص‌تر هم وجود دارد. برای نمونه، شرکت‌کنندگان دو آزمایش دیگر به‌اشتباه گروه‌ها را دارای تنوع نژادی بالا برآورد کردند، زمانی که آن‌ها شامل افرادی با مهارت‌های برنامه‌نویسی مختلف بودند.