By Michael Norton/ Elizabeth Dunn
نوشته: مایکل آی نورتون و الیزابت دان
ترجمه: امیر احسانی
زمانی كه شركت‌ها پاداشی را توزیع می‌كنند، مقصود اول از این كار خوشحال‌كردن كاركنان است. تحقیقات ما نشان می‌دهند، نحوه هزینه‌کردن پاداش نقدی است كه خوشحالی آنان را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد. ما دریافتیم هزینه‌کردن آن نقدینگی در اقلامی چون لباس نو، تلویزیون و آی‌پاد باعث افزایش خوشحالی افراد نمی‌شود. اما اگر حتی بخش كوچكی از آن نقدینگی بادآورده را برای دیگران هزینه كنند احساس بهتری پیدا می‌كنند.
یك برآمد آن است كه شركت‌ها اگر به تشویق كارمندان برای قسمت‌كردن بیش‌تر پاداش خود با دیگران فكر كنند كارایی بهتری خواهند داشت و بدین ترتیب موجب تقویت چیزی می‌شوند كه ما آن را ارتقا «محیط كاری اجتماع‌دوست» می‌نامیم.
ما تحقیقمان را با همكاری لارا آكنین، دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه بریتیش‌كلمبیا، به سه طریق انجام دادیم: در ابتدا بیش از ششصد آمریكایی را مورد بررسی قرار دادیم و دریافتیم هر قدر افراد پول بیش‌تری را صرف امور اجتماعی (به‌صورت هدیه برای دیگران و به شكل خیریه) می‌كنند، احتمال بیش‌تری برای گزارش‌كردن خوشحالی از زندگی نشان می‌دهند. سپس آزمایشی ترتیب دادیم كه در آن شانزده كارمند شركتی در بوستون درست كمی قبل از دریافت پاداش مشاركت در سود (سه‌هزار تا هشت‌هزار دلار) و مجدداً شش تا هشت هفته بعد، میزان خوشحالی خود را گزارش كردند. دریافتیم میزان هزینه‌كرد آن‌ها برای خود در برابر امور اجتماعی پنج به یك بود، اما همان درصد كوچكی هم كه صرف دیگران كرده بودند موجب خوشحالی بیش‌ترشان شده بود. هم‌چنین اندازه پاداش هیچ تاثیری نداشت و آن‌چه اثر داشت، چگونگی هزینه‌كردن آن بود.