نوشته: دکتر سیدمهدی الوانی
«نوپیشه‌سازی» یا آن‌چه در فارسی به «كارآفرینی» مصطلح و متداول شده، رویكردی دیرینه است كه در هیاتی تازه و نو گام به دنیای جدید علم نهاده و یكی از سازوكارهای توسعه قلمداد شده است. نوآوری، خلاقیت، مخاطره‌جویی و ایجاد پیشه‌های نو، از گذشته‌های دور وجود داشته و در دهه‌های اخیر جامه علمی بر تن كرده و كارآفرینی نام گرفته است.
كارآفرینی در تعریف امروزین رویكردی متضمن مخاطره‌پذیری، نوآوری و خلاقیت است كه در نهایت به ایجاد پیشه‌ای نو با ساختاری جدید منجر می‌شود. كارآفرینان افرادی نوآور و خلاق، دارای آستانه تحمل ابهام بالا، پذیرنده عدم‌قطعیت، مخاطره‌جو و اثرگذارند. این افراد دارای شبكه‌های روابط اجتماعی موثر و گسترده بوده و از هوش عاطفی بالایی برخوردارند. اتكا‌به‌نفس و خودباوری، احساس توانایی تغییر آینده، تسلط بر سرنوشت خود، امیدواری و خوش‌بینی از ویژگی‌های كارآفرینان است. بر اساس نظر مورسیون، افق دید كارآفرینان، افقی و بلندمدت است و شكست‌های كوتاه‌مدت را برای نیل به پیروزی‌های بلندمدت می‌پذیرند.
یكی دیگر از نویسندگان، هوش شهودی را ویژگی دیگر كارآفرینان برمی‌شمرد. بر اساس نظر وی، تشخیص موقعیت‌های آینده بر مبنای بصیرت درونی و پیش‌بینی‌های شهودی از خصوصیات كارآفرینان است. كارآفرین دیدی متفاوت با دیگران دارد و آن‌چه را سایرین عادی و معمولی می‌بینند او متفاوت و به‌گونه‌ای دیگر می‌بیند و تصویر می‌كند. آن‌چه برای مردم عادی مشكل و تهدید است، برای او فرصت و موقعیت است و آن‌چه برای دیگران محدودیت است برای وی گستردگی و وسعت به‌شمار می‌رود. كارآفرینان در كار گروهی و جمعی دارای تبحر هستند و به‌خوبی می‌توانند با دیگران كار كنند. این دیدگاه كه كارآفرین یك «پهلوان تنها»ست، همواره درست نیست و اگر وی نتواند با دیگران در قالب یك گروه منسجم یا تیم كار كند مسلماً توفیقی حاصل نخواهد كرد....