By George Halvorson

نوشته: جورج هالوورسون

یک گروه بزرگ بیمارستانی نگرانی‌های فراوانی دارد. یکی از آن‌ها مسمومیت عفونی[2] و از کارافتادگی کل بدن که می‌تواند در هنگام حمله عفونتی بدخیم به یک سیستم ایمنی ضعیف رخ بدهد. در بیمارستان‌های آمریکا این عامل شماره یک مرگ‌ومیر به‌حساب می‌آید. عامل دیگر زخم بستر است که نشانه‌ای است قطعی مبنی بر آن‌که بیماران بی‌تحرک تحت مراقبت مناسبی قرار ندارند و هم‌چنین دروازه‌ای است به سوی مرگ‌ومیر. همه بیمارستان‌ها از کارکنان خود می‌خواهند به‌روش‌ها[3] را به‌کار گیرند و بدین طریق با این مسائل و دیگر مشکلات مبارزه ‌کنند. ما در گروه کایزرپرماننت پیشرفت خوبی داشته‌ایم.

این پیشرفت به‌خاطر پیروی از فرایندهایی نیست که منحصر به‌ خود ما باشند. پروتکل‌های صحیح مربوط به مراقبت از بیماران در کل جهان، مشترک هستند. به‌خاطر فناوری ما نیز نیست، هرچند در فناوری‌های بسیاری سرمایه‌گذاری کرده‌ایم. به‌باور من، تفاوت اصلی در فرهنگ ما نهفته است.

ما تلاش کرده‌ایم فرهنگ بهبود مستمر را نهادینه‌سازی کنیم. این فرهنگ کارکنانمان را آگاه می‌سازد که اگر برای بهبود انجام کاری راهی می‌بینند، بهتر است ابتکار عمل را به‌دست گرفته و آن را نشان دهند. وقتی یکی از پرستاران در منطقه شمال‌غربی ما با ایده حسابگر خودکار چکاندن انسولین آشنا شد، درباره‌اش صحبت کرد و توانست روش قدیمی را که ثبت دستی آن در صفحات گسترده اکسل مستعد خطا بود، منسوخ کند. ما بلندپروازانه‌ترین ایده‌ها را در مرکز نوآوری در مراقبت‌های سلامت گارفیلد می‌آزماییم. این مرکز یک محیط بیمارستانی شبیه‌سازی‌شده را به همان خوبی هر مجموعه هالیوودی به‌نمایش می‌گذارد.