By David Lubin/ Daniel Esty
نوشته: ديويد لوبين و دانيل ايستی
ترجمه: عاطفه پاشازاده
بیش‌تر سازمان‌ها می‌دانند روش برخورد آن‌ها با چالش توسعه پایدار اثر زیادی بر قدرت رقابتی و حتا شاید بقای سازمان‌شان دارد. اما خیلی از آن‌ها فقط پرسه می‌زنند و بدون داشتن چشم‌انداز یا طرح جامع، کلافی سردرگم از ابتکارها را اجرا می‌کنند. علت این نیست که آن‌ها توسعه پایدار را مسئله‌اي راهبردی نمی‌دانند، بلکه آن است که فکر می‌کنند قدم در سفری گذاشته‌اند که نقشه راه ندارد.
اما نقشه راه وجود دارد. تحقیقات ما درباره عوامل ایجاد عرصه رقابتي در دهه‌های اخیر نشان می‌دهند «ابرروندهاي کسب‌وکاری»[2] ویژگی‌ها و مسیرهای مشترک دارند. توسعه پایدار یک ابرروند نوظهور بوده و مسير آن تاحدی قابل‌پش‌بینی است. اطلاع‌داشتن درباره روش برنده‌شدن شرکت‌ها در ابرروندها قبلی می‌تواند به مدیران در تدوین راهبردها و سیستم‌های موردنیاز برای کسب مزیت کمک کند.
البته مبحث ابرروندها جدید نیست. جان نايسبیت، نویسنده و تاجر، این واژه را در کتاب پرفروش خود با همین نام معرفی کرد. در این کتاب او به تغییرات اجتماعی و اقتصادی جدید و مهاجرت از سازمان‌های سلسله‌مراتبی به سازمان‌های شبکه‌ای اشاره کرد.
[1] . دیوید لوبین، ريیس شبکه توسعه پایدار (وابسته به آی.بی.ام و شرکت زیست‌محیطی استی) و یکی از موسسان گروه پالادیوم است. دانیل استی، استاد قوانین و خط‌مشی‌های زیست‌محیطی در دانشگاه يیل و ريیس شرکت زیست‌محیطی استی است.