By Jeffrey A. Sonnenfeld

نوشته: جفری ساننن فلد

ترجمه: دکتر حمیدرضا فرتوک زاده

در آستانه فروپاشی شركت‌های بزرگی مانند آدِلفیا، اِنرون، تایكو و ورلدكام، اغلب توجه زیادی به هیات‌مدیره آنها جلب شد. اعضای هیات‌مدیره، كجا خوابشان برده بود؟ آیا همدست گروهی از مدیران فاسد بودند؟ یا اینكه صرفاً ناشایسته بوده‌اند؟ بروز فاجعه‌ای به این وسعت در كسب‌وكار، بعید است بدون غفلت اعضای هیات‌مدیره (خواه سهولت و خواه عمدی و با سوء‌نیت) رخ داده باشد. اما بررسی دقیق هیات‌مدیره‌های یادشده، ناشایستگی یا فساد گسترده‌ای را نشان نمی‌دهد. در حقیقت، آنها اكثر استانداردهای پذیرفته‌شده عملیات هیات‌مدیره را رعایت كرده‌ بودند: در جلسات حضور یافته بودند؛ شخصاً سرمایه‌گذاری زیادی در سازمان كرده بودند؛ كمیته‌های حسابرسی و كمیته‌های حقوق و دستمزد و اصول اخلاقی برقرار بودند و هیات‌مدیره‌ها، نه زیاد كوچك و نه زیاد بزرگ و نه خیلی پیر نه خیلی جوان بودند. نهایتاً، هر چند در برخی از این شركت‌ها به دلیل وجود اعضای ثابت شركت در تر كیب اعضای هیات‌مدیره، استقلال راهبری وجود نداشت، اما همه هیات‌مدیره‌های شكست‌خورده نیز چنین وضعیتی نداشتند و تركیب اعضا در هیات‌مدیره‌های شكست‌خورده و موفق تقریباً یكسان بوده است.