By Bill Munck
نوشته: بیل مانک
ترجمه: عطیه بطحایی
شركت هتل‌های زنجیره‌ای ماریوت، برای سالهای مدیدی، فرهنگ عمیقاً ریشه‌داری در بارة حضور فیزیكی كاركنان داشت. در ماریوت، اگر ساعات طولانی كار نمی‌كردید، از حقوق خبری نبود. این فلسفه در صنعتی كه خدماتی شبانه‌روزی و بدون تعطیل در طول سال عرضه می‌كند، چندان عجیب نیست. اما تاوان خاص خود را نیز دارد: در اواسط دهة 1990، ماریوت دریافت كه استخدام كاركنان نخبه برایش دشوار شده است و بسیاری از بهترین مدیرانش در حال ترك آن هستند. دلیل اغلب آنها این بود كه می‌خواستند اوقات بیشتری را با خانوادة خود سپری كنند. بیل مانك، معاون مدیرعامل و مسئول هتل‌های شركت در منطقة نیوانگلند، از آن دوران چنین یاد می‌كند: «تاكید ما بر حضور فیزیكی باید به دست فراموشی سپرده می‌شد.»
در این مقاله، بیل مانك چگونگی تحول فرهنگ «ببین و بگذار ببیننت» در ماریوت را توضیح می‌دهد. این كار از طریق پیاده‌سازی ابتكاری موسوم به «انعطاف‌پذیری مدیریت» در تعدادی از هتل‌های ماریوت محقق گردید. این برنامة آزمایشی شش‌ماهه برای كمك به مدیران در جهت ایجاد توازن بیشتر بین زندگی كاری و شخصی آنها (ضمن حفظ خدمات مشتری ماریوت با كیفیت برتر و حفظ سودآوری مالی) طراحی شده بود.
مانك توضیح می‌دهد كه چگونه وی و تیم رهبریش، در ابتدا گام نسبتاً آسان حذف جلسات و رویه‌های ناكارامد كه مدیران را تا دیروقت در محل كار خود نگه می‌داشتند، برداشتند. وی می‌گوید، وظیفة دشوارتر، تغییر بنیان فكری مدیران در مورد كار بود. تحت این برنامة آزمایشی، پیام ماریوت به كاركنان این بود: اگر لازم است، ساعاتی طولانی در محل كار خود حضور داشته باشید، اما اگر كارتان به پایان رسید، فوراً می‌توانید محل كار را ترك كنید. در نتیجة این برنامه، اكنون مدیران بدون آنكه صدمه‌ای به خدمات مشتری برسد، هفته‌ای 5 ساعت كمتر كار می‌كنند؛ فشار كاری و خستگی كمتری را ابراز می‌دارند و تغییری آشكار را در فرهنگ سازمان خود می‌بینند. فرهنگی با توجه كمتر به ساعات كاری و تاكیدی بیشتر بر انجام وظایف.