ترجمه: عاطفه پاشازاده

در دهه‌هاي گذشته صحبت از افراد به عنوان مهمترين دارايي شركت بسيار متداول بوده است. در واقع، دست‌اندركاران و نظريه‌پردازان امروزي در مورد ارزش بسيار سرمايه عاطفي و اجتماعي و به ويژه «افراد» مديحه‌سرايي كرده‌اند. آيا در اين خصوص مبالغه نشده است؟ در سال 1957، مالكم مك‌نيرMalcom McNair استاد مدرسه بازرگاني هاروارد،Harvard Business School  در مقاله كلاسيك خود در هاروارد بيزنس ريويو Review Harvard Business در مورد اين مسئله شديداً هشدار داد كه ظاهراً عده كمي به آن اعتنا كردند. او ادعا كرد كه توجه زياد به افراد، موجب بدخلقي و ناكارامدي آنها مي‌شود. آيا واقعاً چنين است؟ اگر چنين باشد توضيحات (و تغييرات) چندي ضروري به نظر مي‌رسد.