By Charles Lockwood
نوشته: چارلز لاك‌وود
ترجمه: عاطفه پاشازاده
پنج یا شش سال قبل، اصطلاح «سبززیستی» شهروندانی را به‌ذهن متبادر می‌كرد که كرباس به تن داشتند, برای صبحانه نان فطیر می‌خوردند و پابرهنه روی کف‌پوش‌های حصیری راه می‌رفتند. این دیدگاه تغییر زیادی کرده است.
البته هنوز شهرت ساختمان‌های سبز به خاطر ذخیره منابع طبیعی از جمله استفاده از مواد جایگزین و بازیافت پس‌مانده ساخت‌وساز است. اما امروزه افراد به منافع مالی نیز می‌اندیشند. ساختمان‌های سبز خوش‌نقشه نسبت به ساختمان‌های استاندارد هزینه تسهیلاتی (آب, برق, گاز) کم‌تر, بهره‌وری بیش‌تر کارکنان, غیبت کم‌تر و جذب و حفظ کارکنان بیش‌تری دارند. مواد سبز, سیستم‌های مکانیکی و تزیینات به‌مقدار بیش‌تری در دست‌رس قرار گرفته و نسبت به گذشته ارزان‌تر (معمولاً ارزان‌تر از ساختمان‌های مشابه استاندارد) شده‌اند. بنابراین، ساخت‌وساز بر اساس اصول سبز دیگر یک تجربه پرهزینه محسوب نمی‌شود، بلکه هر شرکتی می‌تواند با بهره‌مندی از بودجه عادی خود و از طریق رعایت ده قاعده‌ای که نویسنده مطرح كرده به آن برسد.
سیستم‌های معتبر رتبه‌بندی ساختمان از جمله برنامه طراحی انرژی و زیست‌محیطی (لید) و شورای ساختمان سبز ایالات‌متحده آمریکا، فعالیت‌های بسیاری در راستای تاکید و تمرکز بر ساخت‌وساز سبز انجام داده‌اند. برنامه لید، ساختمان‌ها را ارزیابی کرده و در چند حوزه مثل کارایی آب و کیفیت محیط داخلی به آن‌ها امتیاز می‌دهد. دیگر برنامه‌های رتبه‌بندی شامل برنامه بریم انگلستان (روش سنجش زیست محیطی تحقیقات ساختمان) و ستاره سبز استرالیاست.
ساخت‌وساز سبز تنها اعتبار كسب نكرده است و چون شركت‌های زیادی در پنج تا ده سال آینده ساخت‌وساز سبز را ترویج خواهند داد، این امر به‌تدریج به یک ضرورت تبدیل می‌شود. نویسنده می‌گوید، مالكان ساختمان‌های استاندارد گرفتار منسوخ‌شدن اموال خود شده‌اند. آن‌ها برای جلوگیری از این معضل باید نوسازی‌های سبز انجام دهند.
شرکت‌ها دیگر بهانه‌ای برای اجتناب از پایایی اقتصادی و زیست‌محیطی ندارند. آن‌ها ابزاری دارند که كارایی خود در کاهش هزینه‌های سربار, بهبود بهره‌وری و تقویت سودآوری را به‌اثبات رسانده است.