By Scott Dietzen
نوشته: اسکات دایتزن
ترجمه: محمدحسین دهنوی
وقتی شرکت پیوراستورج در اکتبر 2015 عرضه عمومی‌سهام خود را آغاز کرد، شش سال عمر داشت و شش دور تامین‌مالی خصوصی را به‌انجام رسانده بود. این شرکت می‌توانست یک سال قبل یا زودتر از آن هم عمومی شود، اما مدیرعاملش تشخیص داد که صبر مانع از بروز برخی مخاطرات می‌شود. واقعیت این بود که بازار عرضه عمومی اولیه سرد بود و در نتیجه، شرکت‌ها عرضه‌های خود را پس می‌گرفتند. اما خصوصی‌ماندن ممکن است مزایای مهمی نیز داشته باشد. دایتزن معتقد است با توجه به سوابق گذشته، این زمان‌بندی پیور به‌خوبی انجام شده است. از جمله عوامل موثر بر تصمیم‌گیری پیور برای صبر بیش‌تر عبارت بودند از: قانون سربنز-اوکسلیْ عمومی‌شدن شرکت‌ها را گران‌تر ساخته بود: ممکن بود خصوصی‌ماندن مانع جذابیت برای ادغام و تملک شرکت شود؛ هم‌چنین پیشینه صبر شرکت‌هایی چون گوگل و فیس‌بوک که بیش‌تر از شرکت‌های تحت حمایت سرمایه‌گذاران مخاطره‌جو، منتظر عمومی‌شدن ماندند، منجر به تغییر خرد متعارف شد. با این وجود، مشتریان پیورْ آن را به عرضه عمومی ترغیب می‌کردند، زیرا بسیاری از آن‌ها ترجیح می‌دادند با شرکتی عمومی کار کنند که صورت‌های مالی آن در معرض بررسی دقیق قرار دارد. پیور، در زمان آماده‌سازی برای عرضه عمومی، با دادن اختیار خرید سهام به کارکنانْ به آن‌ها امکان انعطاف‌پذیری داد، هیات‌مدیره را توسعه داد و یک مدیر ارشد مالی قوی استخدام کرد. خوشبختانه در ماه‌های عرضه عمومی اولیه، دو شرکت رقیب اصلی به دلیل وقایع داخلی خود دچار سردرگمی بودند. دایتزن می‌گوید با وجود آن‌که سهام پیور نوسان داشته، اما امروزه رشدی سریع و سالم را تجربه می‌کند.