نوشته راجر مارتین

ترجمه دکتر محمدامین زهری

منتقدان ادعا می‌کنند در بازارهای سرمایه با حجم معاملات بزرگ، مدیران به‌صورت فزاینده‏ای به سمت مدیریت از دریچه کوتاه‌مدت و با چشمانی مشتاق به جبران‌خدمت مبتنی بر قیمت سهام و ترسان از کنشگران صندوق‌های پوششی تشویق می‌شوند. در هر مورد، ایرادی وجود دارد: تعداد بنگاه‌های عمومی ‌در آمریکا از سال 1997 تا 2015 نصف شده، ‏ در حالی که تعداد بنگاه‏های با یک سهام‌دار یا یک گروه از سهام‌داران غالب در فهرست اس.اند.پی‌پانصد بین سال‌های 2002 تا 2012 تا 31 درصد افزایش داشته ‏است. در این مقاله، نویسنده کاهش بنگاه‏‌های عمومی ‌را دنبال کرده و توضیح می‌دهد چرا مهم‌ترین سهام‌داران (صندوق‌های بازنشستگی) و کلیدی‌‏ترین بخش از نیروی کار (نیروی کار دانش‌محور) در این مدل به خوبی حمایت نمی‏‌شوند. او یک ساختار جدید پیشنهاد می‏‌دهد که آن را بنگاه بلندمدت (ال.تی.ای) می‏‌نامد: یک شرکت خصوصی که در آن مالکیت به دو گروه از سهام‌داران که بیش‌ترین منافع را در ارزش بلندمدت دارند محدود می‌‏شود. آن‌طور که مارتین استدلال می‏‌کند، ال.تی.ای می‌تواند توانایی صندوق‌های پوششی کنشگر در کسب منفعت با خرج آن‌ها را کاهش دهد.