By Linda A. Hill

نوشته: لیندا هیل

ترجمه: عاطفه پاشازاده

حتی برای مستعدترین افراد هم فرایند رییس‌شدن سفری پرمشقت، ولی پرمنفعت برای یادگیری و توسعه فردی است. اولین آزمون رهبری آن‏قدر بنیادین است که اغلب آن را نادیده می‏گیریم: رییس‌شدن برای اولین بار. مایه تاسف است، چون آزمون‏های این مرحله سرنوشت‌ساز، هم برای سازمان و هم فرد عواقب گران‌باری دارد.
نویسنده به مدت پانزده سال به مطالعه افراد (به‏ویژه افرادی که عمل‌کرد فردی عالی داشته‏اند) پرداخته که در کارراهه شغلی خود به‏سوی مدیرشدن حرکت كرده‌اند. هم‌چنان که سازمان‌ها ناب‏تر و پویاتر می‏شوند، مدیران جدید نیز گذار به پست جدید را پیوسته دشوارتر می‏یابند. ولی گذار اغلب به دلیل كج‌فهمی مدیران از نقش خود از آن‏چه که باید دشوارتر است. آن‌هایی که بتوانند به كج‌فهمی خود اذعان كنند، شانس بیش‏تری برای موفقیت دارند.
برای مثال، مدیران جدید نوعاً تصور ‏می‌كنند در پست جدید اختیار و آزادی برای انجام بهترین كارها خواهند داشت. در عوض، ‏ خود را در تاری از روابط با زیردستان، روسا، همتایان و دیگرانی گرفتار می‏یابند که همه توقعات بی‏امان و اغلب متضادی دارند. مدیر جدیدی می‏گفت: «در حقیقت کنترل هیچ‏چیز در دست شما نیست.»
كج‌فهمی دیگر آن است که مدیران جدید فقط مسئول اطمینان از روانی عملیات هستند. اما مدیران جدید باید بدانند مسئول توصیه و آغاز تغییراتی (كه برخی در خارج از حوزه آن‌ها قرار دارد) هستند که موجب بهبود عمل‌کرد تیمی می‌شوند.
بیش‏تر مدیران جدید تمایلی به كمك‌خواستن از روسای خود ندارند. اما وقتی این كار را می‌كنند (اغلب به‌خاطر بروز بحران) بیش‏ترشان مافوق خود را نسبت به پرسش‌ها و اشتباه‌های خود شکیباتر از آنی‏ می‏‏یابند كه می‏پنداشتند.