By Susan Wolf Ditkoff/ Susan Colby
نوشته: سوزان ولف دیتکوف و سوزان کولبی
ترجمه: دکتر مریم شریفیان ثانی
سازمان‌های نیكوكار با مستثنا بودن از پاسخگویی که از طرف بازار بر کسب‌وکارها و از سوی رای‌دهندگان بر دولت‌ها تحمیل می‌شود، برای دست‌زدن به آزمایش و خطرکردن از آزادی‌عمل برخوردارند. اما در ارزشیابی عینی عملکرد خود و پیداکردن راه بهبود آن تجربه اندکی دارند. نویسندگان مقاله می‌گویند، صرف‌نظر از شرایط اقتصادی، تدوین یک راهبرد نیكوكارانه فرایندی تکراری است: فرایندی که آن را چنین نام‌گذاری کرده‌اند، «شفاف‌بودن، واقع‌بین‌بودن و بهتر شدن.»
شفاف‌بودن به معنای گزینش تعدادی تکیه‌گاه راهبردی (افراد، مشکلات یا فلسفه‌هایی که موسسه به‌راستی به آن‌ها اهمیت می‌دهد) و استفاده از آن‌ها به‌عنوان راهنمای تصمیمات در مورد برنامه‌ها و دریافت‌کنندگان کمک‌هاست. به‌علاوه، شواهد ملموس باید در پرتو ارزش‌ها و باورها به آزمایش گذاشته شوند. واقع‌بین‌بودن به معنای ارزیابی عملی منابع و وقت لازم برای ایجاد تغییر دلخواه و درخواست بازخورد صریح از میدان عمل است. بهترشدن یعنی بازبینی منظم کل راهبرد تامین‌مالی سازمان، هم در پرتو دیدگاه‌های بیرونی و هم دارایی‌های غیرمالی.
دیتکوف و کولبی، طرح کلی تله‌هایی را ترسیم می‌کنند که اگر موسسات تامین‌مالی درصدد بهینه‌سازی منابع و نتایج کار سازمانی هستند، باید از آن‌ها دوری گزینند و داستان‌هایی از بنیادهایی را به‌عنوان نمونه‌هایی از موفقیت ارایه می‌دهند. آن‌ها می‌گویند، جست‌وجوی تعالی تنها از طرف خود سرمایه‌گذاران نیكوكار می‌تواند اعمال شود.