By Michael A.Roberto/ Richard M.J.Bohmer/ Amy C.Edmondson

نوشته: مايكل روبرتو و  ريچارد بومر و آمي ادمونستون

ترجمه: دكتر محمدابراهيم محجوب

روز یکم فوریه سال 2003، جهان با دلهره، تماشاگر فضاپیمای کلمبیا بود که هنگام بازگشت به جو زمین پریشید و هر هفت فضانورد سرنشین آن کشته شدند. کسانی گفتند ناسا پس از برخورد تکه عایق به بال سفینه، واکنش شایسته نشان نداده و آن را نشانه ضعف مدیریت یا بی‌مسئولیتی دانستند. ولی پژوهش ما نشان می‌دهد چنین رفتاری در بسیاری از سازمان‌ها عادی (و البته تاسف‌انگیز) است. برخورد تکه عایق از آن دسته نشانه‌هایی است که ما آن را «زنگ‌خطر» می‌نامیم. در این‌جا منظور ما از زنگ‌خطر تهدیدی است که ممکن است بعدها گزندی برساند یا نرساند. تهدیدهای گنگ با تهدیدهایی که علت آن‌ها روشن است (مانند آتش‌سوزی در خانه) و نیز با تهدیدهایی که واکنش به آن‌ها آشکار است (مانند ترکیدن انباره اکسیژن در سفینه آپولو سیزده) تفاوت دارند. گاه هنگامی که تهدید گنگ است و میزان آسیب بالقوه روشن نیست، مدیران خطر را دست‌کم یا نادیده می‌گیرند. چنین رویکردی می‌تواند به فاجعه انجامد.