A Conversation With David McCullough
گفت وگویی با دیوید مک کولو
ترجمه: فضل اله امینی
دیوید مک‌کولو، تاریخ‌نگار و برنده جایزه پولیتزر در دو نوبت و مجری معروف گفت‌وگوهای تلویزیونی، عمری را در راه تفکر درباره كیفیاتی گذرانده که داشتن آن‌ها سبب عظمت رهبران می‌شود. کتاب‌هایش، از جمله ترومن، جان آدامز و 1776، نمایانگر باور او به این نکته است که حتی در تاریک‌ترین لحظات تاریخ آمریکا هم فضایل دیرپایی چون خوش‌بینی، سخت‌کوشی و قدرت شخصیت اثربخشی خود را داشته‌اند.
در این گفت‌گوی ویراسته با برانوین فرایر، سرویراستار هارواردبیزنس‌ریویو، مک‌کولو به تحلیل توانایی‌های رهبران گذشته و حال آمریکا می‌پردازد. درباره هری ترومن می‌گوید «نمی‌ترسید آدم‌هایی موفق‌تر از خود را دوروبرش جمع کند و این دلیلی است که نشان می‌دهد چرا پس از كابینه جورج واشینگتن هیچ کابینه‌ای به‌اندازه کابینه ترومن موفق نبوده است... او می‌دانست کیست.» جورج واشینگتن (رهبری مادرزاد و انسانی شریف و صادق) استعدادی خارق‌العاده در شناخت افراد برجسته و باقریحه داشت. واشینگتن روبلینگ، سازنده پل بروکلین، در رهبری از شیوه سرمشق‌بودن پیروی می‌کرد: هیچ وقت کاری را که خودش نمی‌کرد از افرادش نمی‌خواست، هرچند آن کار خطرناک بود. فرانکلین روزولت به وفور از قدرت اقناع برخوردار بود.
مک‌کولو می‌گوید، اگر در مدرسه بازرگانی درس رهبری می‌دادم بر اهمیت گوش‌دادن تاکید می‌کردم: بر اهمیت پرسیدن پرسش‌های خوب و نیز توجه به آن‌چه مردم نمی‌گویند. مردم را از «بیماری پنهان طمع‌كاری» برحذر می‌داشتم و روحیه بلندپروازی در جهت اعتلا را به دانشجویان ام.بی.اِی تعلیم می‌دادم و می‌گفتم قدر کارشان را بدانند و در خوب رهبری کردن الگوی دیگران شوند.