By Francesca Gino
نوشته: فرانچسکا جینو
ترجمه: محمدرضا ادیب پور
وقتی اغلب سازمان‌ها در تقلای افزایش همکاری هستند، رویکردشان بسیار باریک است: آن را ارزشی می‌بینند که باید اشاعه داده شود، نه مهارتی که باید تعلیم داده شود. بنابراین، دفاتر کار باز را به‌وجود می‌آورند، همکاری را به‌عنوان هدف شرکتی در نظر می‌گیرند و با ابزار‌های سطحی به دنبال تحت تاثیر قراردادن کارکنان هستند که به پیشرفت چندانی هم نمی‌رسند. در مقابل، شرکت‌های برتر در حوزه همکاری می‌فهمند که این‌کار مستلزم تزریق ذهنیت درست است؛ احترام به کارها و کمک‌های دیگر همکاران، پذیرابودن به آزمایش‌کردن ایده‌های دیگران و حساسیت نسبت به نحوه تاثیرگذاری اقدامات خود بر سایرین و نتایج را اشاعه می‌دهند. به‌علاوه، این شرکت‌ها برنامه‌هایی در جهت ایجاد این نگرش‌ها در میان کارکنان راه می‌اندازند.
جینو به‌عنوان استاد مدرسه کسب‌وکار هاروارد در پژوهش خودش به شش تکنیک آموزشی در این برنامه‌ها دست یافته است. این سازمان‌ها 1) گوش‌دادن به جای صحبت‌کردن؛ 2) تمرین همدلی؛ 3) پذیرش و ارائه بازخورد؛ 4) رهبری و پیروی؛ 5) صحبت شفاف و اجتناب از مفاهیم انتزاعی و 6) تعاملات برد-برد را به کارکنانشان آموزش می‌دهند.
وی طبق مشاهداتش در شرکت‌های پیکسار، وباستو و سایر شرکت‌ها به ابزارها و تمرین‌های خاص و مشترکی رسید که نحوه فعالیت در کنار یکدیگر، یادگیری از یکدیگر و برقراری ارتباط مطلوب را به کارکنان آموزش میدهد.