By  Robert Kaplan/ George Serafeim/ Eduardo Tugendhat
 نوشته: رابرت کاپلان و جورج سارافیم و ادواردو توگندات
ترجمه: رضا پاینده
بیش‌از یک‌میلیارد نفر در کشورهای در حال توسعه درگیر فقر شدیدند و در اقتصاد رسمی مشارکتی ندارند. برنامه‌های سنتی مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها اقدامات اندکی برای بهبود این وضعیت انجام داده و به‌ندرت تغییری تحول‌آفرین به‌همراه داشته‌اند.
نویسندگان مقاله معتقدند شرکت‌ها به جای تلاش برای حل مشکلات بومی، بهتر است اکوسیستم بومی خود را بازانگاری کنند. آن‌ها باید به دنبال فرصت‌های فراگیر و چندبخشی باشند؛ شرکای مکمل خود را بسیج کنند؛ سرمایه اولیه به‌دست آورند و از سازمان‌هایی که در حوزه کاهش فقر ماموریت دارند، تامین‌مالی کنند. هم‌چنین باید ذینفعان مختلف را حول استراتژی جدید هم‌سو کنند و از ابزارهای اثبات‌شده‌ای مانند نقشه استراتژی مشترک استفاده کنند.
این اصول، مبتنی بر تجارب نویسندگان در چندین پروژه موفقیت‌آمیزِ رشد فراگیر، ارائه شده است. یک ابتکار در اوگاندا، خرده‌کشاورزان ذرت را به اقتصاد اصلی منطقه برمی‌گرداند، هم‌چنین یک برنامه آموزشی در السالوادور به جوانان بیکار، مهارت‌های لازم را برای کار در بخش رو به رشد خدمات آموزش می‌دهد.