By Satish Nambisan and Mohanbir Sawhney
نوشته: ساتیش نامبیسان و موهانبیر ساونی
ترجمه: محمدحسن محبیان
شركت‌هایی كه در جست‌وجوی ایده‌ها یا مفاهیم جدید محصول در خارج سازمان خود هستند، ممكن است «بازار نوآوری» را با تمام گزینه‌ها و شیوه‌های تصاحبشان، سردرگم‌كننده و آشفته بیابند. نامبیسان و موهانبیر، راهنمایی مفهومی برای مدیرانی تدوین كرده‌اند كه اهمیت برون‌تامینی نوآوری را درك كرده‌اند، اما چگونگی انجام آن را به‌درستی نمی‌دانند.
«پیوستار منبعیابی بیرونی» كه توسط نویسندگان تدوین شده، در یك نگاه نشان می‌دهد بر حسب هزینه، ریسك، تنوع گزینه‌ها و سرعت تجاری‌سازی خرید مثلاً ایده‌های خام چه تفاوتی با خرید محصولات آماده دارد. ایده‌های خام، قیمت كم‌تری دارند، اما ریسك آن‌ها بسیار بالاست و زمان زیادی طول می‌كشد تا به بازار عرصه شوند. فرقی هم نمی‌كند به‌صورت مستقیم از یك مخترع خریداری شده باشند یا از طریق یك كارگزار حق‌اختراع، عامل صدور مجوز یا سایر واسطه‌ها. محصولات آماده ورود به بازار اغلب از طریق سرمایه‌گذار مخاطره‌جو یا پرورنده كسب‌وكار و به‌عنوان كسب‌وكارهایی مستقل تملك می‌شوند. این محصولات بسیار گران بوده و تعداد انتخاب‌ها را محدود می‌سازند، اما می‌توانند به‌سرعت و با ریسك حداقل عرضه شوند.
بین این دو رویكرد، رویكرد سومی هم وجود دارد كه «سرمایه‌گذار نوآوری» خوانده می‌شود. این نوع جدید واسطه‌گری امكان دسترسی شركت‌های مشتری را به طیف گسترده‌ای از محصولات یا تكنولوژی‌های نوآورانه فراهم می‌كنند. این محصولات و تكنولوژی‌ها تقریباً آماده عرضه به بازار هستند و به‌همین خاطر ریسك‌های مراحل اولیه را كاهش داده و زمان عرضه به بازار را كوتاه می‌سازند، بدون آن‌كه افزایش چشمگیری را در هزینه‌های تملك موجب شوند.
نویسندگان، مزیت‌ها و عدم‌مزیت‌های استفاده از انواع سه‌گانه رویكردهای این واسطه‌ها را برشمرده و چك‌لیستی از عوامل را عرضه می‌كنند تا موقعیت شركت‌ها را در پیوستار منبعیابی بیرونی نشان دهد. اگر به یك انتهای پیوستار (یا انتهای دیگر آن) گرایش داشته باشید، می‌توانید با حركت به سمت میانه پیوستار گزینه‌ها و انعطاف‌پذیری خود را افزایش دهید