By Howard Jones/ Rudiger Stucke[1]
نوشته: هاوارد جونز و رویگر استاک
ترجمه: شیرین ناظرزاده
عرضه اوليه سهام يك مسير خروج گران‌قيمت براي مالكان يك شركت است. پذيره‌نويسان در آمريكا به‌طور متوسط پنج تا هفت درصد، کارمزد مطالبه مي‌كنند. كم‌قيمت‌گذاري سهام هم به‌طور متوسط ده تا پانزده درصد ديگر را از مالكان مي‌گيرد. در مجموع هزينه یکصدميليون دلاري براي معاملات بزرگ چندان دور از انتظار نخواهد بود. بنابراين تعجب‌آور نيست كه بسياري از مالكان به دنبال راهكارهاي ديگر مانند ادغام و تملك هستند.
اما در سال‌هاي اخير، برخي مالكان شركت‌هاي آمريكايي به «قراردادهاي با ماليات قابل وصول» (تی.آر.اِی)[2] روي آورده‌اند تا هزينه‌هاي خروج خود را كاهش دهند. طبق شرایط تی.آر.اِی، يك فروشنده ممكن است تا پانزده سال پس از عرضه اوليه سهام مبالغي دريافت كند كه پژوهش ما نشان مي‌دهد به‌طور متوسط جمع آن سه برابر هزينه‌هاي عرضه اوليه سهام خواهد شد. تی.آر.اِی به يك ابزار مطلوب نزد بانك‌هاي سرمايه‌گذاري پيشرو و يك روش استاندارد تبديل شده كه از طریق آن، صندوق‌های سهامي خاص، شركت سبد خود را به سهامی عام تبدیل می‌کنند. سال 2013 به‌عنوان سال رکورد چنين معاملاتي شده است. با این وجود، مزاياي تی.آر.اِی کم‌تر درك شده و مي‌توانست منفعت‌های زیادی برای بسیاری از عرضه‌های اوليه داشته باشد.