By Edward M. Hallowell
نوشته: ادوارد هالوول
ترجمه: دکتر مریم شریفیان ثانی
مدیران ارشد برآشفته كه در جلسات آرام ندارند، قرارهای ملاقات خود را فراموش می‌كنند و به دگمه «بسته شدن در» آسانسور ضربه می‌زنند، دیوانه نیستند فقط دیوانه شده‌اند. آن‌ها از پدیده عصبی تازه‌شناخته‌شده‌ای رنج می‌برند كه نویسنده مقاله كه یك روانپزشك است آن را «خصلت كمبود توجه» یا اِی.دی.تی می‌نامد. این یك بیماری نیست، فقط واكنشی است به محیط بیش از حد پرتحركی كه در آن زندگی می‌كنیم. اما این پدیده در سازمان‌های امروزی همه‌گیر شده است.
وقتی مدیری در نهایت استیصال تلاش می‌كند با دروندادی بیش از توان خود روبه‌رو شود، مغز و جسمش در گردابی پرطنین و ارتعاش محبوس می‌شوند، در حالی كه قسمت پیشین مغز مهارت خود را از دست می‌دهد، مثل این‌كه به شراب، سركه بیفزاییم. نتیجه، تفكر سیاه‌وسفید است؛ چشم‌انداز و احتمال عدم‌قطعیت از بین می‌رود. افرادی كه دچار خصلت كمبود توجه هستند، نمی‌توانند منظم باشند، قادر به تعیین اولویت‌ها نیستند و نمی‌توانند زمان را تنظیم كنند و پیوسته قدری احساس نگرانی و گناه دارند.
خصلت كمبود توجه می‌تواند از طریق مهندسی محیط فرد و سلامت هیجانی و جسمی او كنترل شود. هر چند ساعت یك‌بار، زمانی را برای یك «لحظه انسانی» تبادل‌نظر چهره‌به‌چهره با شخصی كه دوست دارید، كنار بگذارید، خوب بخوابید، از رژیم غذایی مناسبی پیروی كنید و به اندازه كافی ورزش كنید. كارهای بزرگ را به وظایف كوچك‌تر تقسیم كنید و بخشی از فضای كار خود را پاكیزه نگه دارید. سعی كنید قسمتی از وقت روزانه هیچ قرار ملاقاتی نگذارید و هیچ نامه الكترونیكی نخوانید.
نویسنده مقاله پیشنهاد می‌كند شركت‌ها روی امكاناتی سرمایه‌گذاری كنند كه به ایجاد جو مثبت كمك می‌كنند. رهبران هم‌چنین می‌توانند با تطبیق‌دادن مهارت‌های كاركنان با وظایف آنان به پیشگیری از پدیده كمبود توجه كمك كنند. وقتی مدیران اهدافی را تعیین می‌كنند كه فشار زیادی بر افراد وارد می‌آورند یا از كاركنان می‌خواهند در زمینه‌هایی كه توانایی ندارند، نیرو بگذارند، تنش افزایش می‌یابد. خصلت كمبود توجه تهدیدی بسیار جدی برای همه ما به‌شمار می‌رود. اگر مهارش نكنیم، آن ما را مهار خواهد كرد.