By Carne Ross

نوشته: کارن راس

ترجمه: عاطفه پاشازاده

چرا بايد وانمود كنيم تنها دولت‌های ملی در امور بین‌المللی نقش دارند؟

همان‌طور که جهانی‌سازی ما را در معرض نیروهای بدون‌مرز قرار می‌دهد، قدرت دولت‌ها کاهش و قدرت سایر بازیگران افزایش می‌یابد. شورای امنیت سازمان ملل در سال 1945 با هدف رسیدگی به اختلافات دولت‌ها تشکیل شد. اما امروز بیش از سه‌چهارم دستورکار آن مربوط به بازیگران غیردولتی یعنی گروه‌های چریکی، جدایی‌طلبان، بازماندگان دولت‌های سقوط‌کرده و هسته دولت‌های جدید می‌شود.

با وجود این، دولت‌های ملی هنوز در مقوله دیپلماسی بین‌المللی انحصار دارند. این به‌ندرت در دنیای پیچیده قابل‌فهم بوده كه به‌طور روزافزوني توسط گروه‌ متنوعي از بازیگران جدید یا نوظهور، دولت‌هاي موجود و در حال ظهور، شرکت‌های جهاني، شبکه‌های تبهکاری یا گروه‌های مسلح شكل داده مي‌شود. سرعت تکمیل نظام دیپلماسي ‌کند است. کسانی ‌که از سیستم جاری رانده شده‌اند (دولت‌های کوچک و نهادهای غیردولتی) برای رفع نیازهای مشروع خود به کمک نیاز دارند. اما همه ما گرفتار چالش روش مداخله شده‌ایم.