By Lew McCreary
نوشته: لو مک کرری
ترجمه: دکتر مریم شریفیان ثانی
چرا این پرسش به زمان گذشته مطرح می‌شود؟ زیرا افراد دیگر نمی‌توانند مطمئن باشند با جزئیات زندگی آن‌ها (از شماره‌های تعیین هویت گرفته تا ترجیحات فرهنگی) به جای این‌که مورد سوءاستفاده قرار گیرد، باملاحظه و دقت برخورد خواهد شد. حتی وقتی کاربران فیس‌بوک با خوشحالی نام کتاب‌ها، فیلم‌ها، آهنگ‌ها و نام‌های‌تجاری مورد علاقه خود را با هم ردوبدل می‌کنند، اغلب استفاده بازاریابان از آن اطلاعات را تجاوزی به حریم‌شخصی می‌دانند.
در این مقاله پردامنه، مک کرری، ویراستار ارشد هارواردبیزنس‌ریویو، جنبه‌های متعددی از موضوع حریم خصوصی، از جست‌وجوهای گوگل، شرمساری در انظار عمومی روی اینترنت و آداب و روش استفاده از تلفن‌همراه گرفته تا ابزارهای بازرسی مسافر، دوربین‌های نظارت در اماکن عمومی و متصدیان ارشد حریم‌شخصی شرکتی را بررسی می‌کند. او نشان می‌دهد که آی.بی.ام در پرداختن به موضوع حریم‌شخصی پیشرو بوده است. سیاست این شرکت در کنارگذاشتن استفاده از اطلاعات ژنتیک در تصمیم‌گیری‌های مربوط به استخدام و اعطای مزایا موجب جلوانداختن تاریخ تصویب قانون فدرال عدم تبعیض بر اساس اطلاعات ژنتیک شد. اکنون آی.بی.ام پروژه‌ای به نام هیگنز در دست اجرا دارد که هدف آن ایجاد امکان حضور بالقوه ناشناس و قابل‌انتقال روی اینترنت است. کریگ‌لیست که مدیرعاملش می‌گوید، «تقریباً صد درصد به نظرات کاربرانش اهمیت می‌دهد» وضعیت فوق‌العاده محافظه‌کارانه‌ای را در مورد حریم‌شخصی اتخاذ کرده است. این روش شاید برای شرکتی با بی‌علاقگی آشکار به حداکثرکردن درآمد ساده باشد. اما تی.جی.ایکس و سایر شرکت‌های قربانی موارد نقض امنیت متوجه شده‌اند که نگه‌داشتن اطلاعات دادوستدهای مشتریان می‌تواند هم پرهزینه باشد و هم پرمخاطره.