By Paul Hemp

نوشته: پل همپ

ترجمه: مهندس فضل اله امینی

مدتی است كارفرمایان دریافته‌اند عاملی ناپیدا بهره‌وری كار و كاركنان را می‌بلعد. آن عامل، حضور نمادین است. در حضور نمادین، كارمند یا كارگر در محیط كار حضور دارد، اما به سبب بیماری یا دیگر مشكلات پزشكی نمی‌تواند به‌درستی به وظیفه خود عمل كند. برخی برآوردها هزینه این پدیده را در ایالات‌متحده سالانه بیش از 150 میلیارد دلار تخمین می‌زند كه رقمی‌ به‌مراتب بیش‌تر از خسارت و تاوان غیبت است. تازه، تشخیص حضور نمادین آسان نیست. وقتی كسی غیبت می‌كند جای خالی او پیدا است، اما چه‌طور می‌توان تشخیص داد كاركنان نزار چه‌وقت و چگونه به عملكرد سازمان آسیب می‌رسانند.
بسیاری از ناخوشی‌هایی كه سبب حضور نمادین می‌شوند تا حدی بی‌خطر و به‌اصطلاح خوش‌خیم هستند. پژوهش‌ها در این زمینه نوپدید، ناخوشی‌های گذرا یا همیشگی، مثل حساسیت‌های فصلی، نفس‌تنگی، سردرد، افسردگی، كمردرد، التهاب مفاصل و اختلال‌های معده‌ای‌روده‌ای را عامل افت عملكرد كاركنان می‌دانند. مسلماً وقتی كسی احساس تندرستی نكند نمی‌تواند در محیط كار به بهترین شكل فعالیت كند. كسی كه دچار افسردگی است احساس خستگی كرده، تندخو می‌شود و به همین خاطر كم‌تر می‌تواند با دیگران به‌طور ثمربخش همكاری كند. گفتن ندارد كسانی كه میگرن دارند و دیدشان تار می‌شود و از نور آزرده می‌شوند و درد را تحمل می‌كنند، شاید مثلاً نتوانند تمام روز پای كامپیوتر بنشینند.
شماری از شركت‌ها به‌جد تلاش می‌كنند ناخوشی‌های مخل كار را بشناسند و میزان افت بهره‌وری را معلوم كنند و برای مقابله با این وضع راه‌های كم‌هزینه‌ای پیدا كنند. پژوهشگران دریافته‌اند با هزینه‌ای نه چندان گزاف و انجام معاینه‌های ادواری برای تشخیص ناخوشی‌های محتمل، درمان و آموزش می‌توان جلوی پیامدهای حضور ناقص در محیط كار را گرفت. بنابراین، چه بسا سازمآن‌ها بپذیرند با سرمایه‌گذاری مشخص در راه حفظ سلامت كاركنان (مثل پرداخت هزینه درمان حساسیت یا افسردگی) می‌توانند جلوی خسارت‌های ناشی از عملكرد ناقص را بگیرند.