ترجمه: دكتر محسن حامدي

در بیش تر از پنجاه سال گذشته، فن آوری جای خود را می دانست. بلی، همه ی ما وقت زیادی را با آن سپری کرده ایم. اما حتا پنج سال پیش تعداد کمی از مردم ادعا می کردند فن آوری زندگی آنان را در دست گرفته است. امروزه وضع بسیار متفاوت است. فن آوری نه تنها همه جا حاضر است بلکه بسیار مداخله جو نیز شده است. در اینترنت مردم در گپ سراهای مجازی هویت های موهومی را می آفرینند که آرزو می کنند واقعا داشته باشند و بچه ها با حیوانات اسباب بازی بزرگ می شوند که به آن ها مانند حیوانات دست آموز پاسخ می گویند. در حقیقت برخی منتقدان ادعا می کنند فن آوری نه تنها وارد زندگی خصوصی ما شده است بلکه به تعریف آن نیز پرداخته است.
اگر می خواهیم مطمئن باشیم آنی را که در پنجاه سال آینده خواهیم بود، دوست خواهیم داشت. باید نگاه نزدیک تری به تاثیرات روان شناختی فن آوری های کنونی و آینده داشته باشیم. اندیشمندان عرصه ی فن آوری از قبل این کار را آغاز کرده اند. دانشگاه هایی مانند ام.آی.تی و کالتک، میلیون ها دلار در پژوهش در مورد پی آمد تلاقی انسان و فن آوری ریخته اند.
برای آموختن بیش تر در مورد این پژوهش، ویراستار ارشد هاروارد بیزنس ریویو، دیاناکوتو، با شری تارکل سخن گفت. شری تارکل صاحب کرسی استادی " ابی راکفلر ماوز" در برنامه ی "علم، فن آوری و جامعه" ام.آی.تی ونویسنده ی کتاب "زندگی بر روی مانیتور" است. وی روی این که اینترنت چگونه روش تعریف ما از خویشتن را تغییر می دهد کاوش می کند. در گفت و گو با کوتو، تارکل پویایی روان شناختی را که بین مردم و اسباب بازی های اداری فن آوری های نوین آن ها ایجاد می شود به بحث می گذارد، راه هایی را که ممکن است ماشین ها جایگزین مدیران شوند توصیف می کند و توضیح می دهد چگونه فن آوری آن چه را انسان بودن معنی می دهد از نو تعریف می کند. او هشدار می دهد که تفاوت های نسبتا جزئی در طراحی می تواند تاثیرات نامتناسبی را بر چگونگی ارتباط انسان ها با فن آوری با یک دیگر و با خویش داشته باشد.